Γιατί ο Σαμαράς ήταν ο «αρχιτέκτονας» του… ΣΥΡΙΖΑ!

Tις τελευταίες ημέρες η δεξιά πτέρυγα του TL μου κάνει μία σοβαρή προσπάθεια αποκατάστασης του ονόματος του Αντώνη Σαμαρά, η οποία συνοψίζεται στο σύνθημα »Σαμαράς θα λέμε και θα κλαίμε».

Αφού προστατεύτηκε με μαεστρία η ΝΔ του Καραμανλή που χρεοκόπησε τη χώρα και δραπέτευσε από την εξουσία, με τον πρώην ΠΘ να μην έχει μιλήσει τα τελευταία 6 χρόνια και τον υπερυπουργό επί του οικονομικού συντονισμού Γ. Σουφλιά να αναζητείται, ήρθε η ώρα να ηρωποιήσουμε και τον Σαμαρά.

Γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης
Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα θα τα είχε καταφέρει να βγει από το μνημόνιο σε μία τετραετία, υπό την προϋπόθεση ότι θα κινείτο συγκροτημένα σε αυτή την κατεύθυνση, με τις 2 μεγάλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις σε σύμπνοια και με προσήλωση στον εθνικό αυτό στόχο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αντιπροσώπευαν >80% του κοινοβουλίου και ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να ορίσουν και να επικοινωνήσουν το σαφές δίλημμα με το οποίο ήταν αντιμέτωπη η χώρα.
Εντούτοις, ο Σαμαράς αποδεικνύεται το μοιραίο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της κρίσης, διότι αποφασίζει τη μη συμμετοχή στην εθνική προσπάθεια ως όφειλε (είναι πολιτική αστειότητα η προσπάθεια εγκλωβισμού με τους 180, εδώ ετίθετο ζήτημα εθνικής ευθύνης), παραθέτοντας έναν τρίτο ουτοπικό δρόμο, μεταξύ αυτόν του μνημονίου και της δραχμής. Από τη στάση του αυτή γεννιέται το κόμμα της Μπακογιάννη, όμως το χειρότερο όλων είναι ότι καλλιεργείται μία ουτοπία, η οποία ποτίζει -επί διετία- τον ελληνικό λαό που δυσκολεύεται να προχωρήσει ακόμη και στην παραδοχή ότι χρεοκοπήσαμε αλλά και την προφανή αναγκαιότητα του μνημονίου.
Αποτέλεσμα; Όταν ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονίου Αντώνης Σαμαράς συμφώνησε με το διευθυντήριο των Βρυξελλών (Γερμανία-Γαλλία και διαπραγματευτή τον Μπαρόζο) και έκανε την περίφημη μνημονιακή κωλοτούμπα, μεγάλο μέρος της βάσης είχε πεισθεί για τον τρίτο δρόμο της εύκολης προσαρμογής με τα υποτιθέμενα ισοδύναμα.
Η στάση του Σαμαρά μετρήθηκε στις εκλογές του 2012, με την απόσχιση κ δημιουργία ενός δεύτερου δεξιού κόμματος (το πρώτο της Μπακογιάννη δημιουργήθηκε λόγω της αντιμνημονιακής του στάσης) με αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, αυτό του Καμμένου, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες να παίρνουν 10,7% τον Μάιο του 2012! Κάποιοι απέδωσαν αυτή την τεράστια πολιτική επιτυχία στη διαδικτυακή καμπάνια των ΑΝΕΛ και άλλοι στα καλά ψηφοδέλτια.
Προφανώς, δεν ισχύει ούτε το πρώτο, ούτε και το δεύτερο. Οι ΑΝΕΛ χρησιμοποίησαν τα social media με απόλυτο ερασιτεχνισμό ενώ τα ψηφοδέλτια ήταν «πάρε τον ένα, χτύπα τον άλλο». Το 10,7% ήταν η είσπραξη της αντιμνημονιακής ρητορικής, την οποία τεχνηέντως καλλιέργησε ο Σαμαράς.
Μαζί με τον Καμμένο, η αντιμνημονιακή ρητορική του μίσους και της «υποδούλωσης» στους εταίρους μας, ενώ υπήρχαν άλλες μαγικές Ζαππειακές λύσεις, δημιούργησε και το τέρας της Χρυσής Αυγής.
Και φυσικά, το γεγονός της μη οριοθέτησης του πραγματικού διλήμματος και της πιθανής ύπαρξης άλλων δρόμων δεν μπορούσε να μην φτάσει μέχρι τα αριστερά. Έτσι, το αντιμνημονιακό ρεύμα μαζεύτηκε εν μία νυκτί στη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η οποία δημοσκοπικά άγγιξε το 17% τον Μάρτιο του 2012. Όμως, η ήπια ρητορική του προέδρου της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν αντιπροσωπευτική των ψηφοφόρων του αντιμνημονίου και έτσι, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να «σκίσει» τελείως τη λογική, να ορίσει ως εχθρούς τους ευρωπαίους και να εισπράξει τη δυσαρέσκεια κάνοντας την έκπληξη και παίρνοντας τη δεύτερη θέση τον Μάιο του 2012 με ποσοστό κοντά στο 17% και τον Ιούνιο του 2012 με ποσοστό 27%.
Συνοψίζοντας, η αντιμνημονιακή ρητορική του Σαμαρά ήταν αυτή που τον έφερε στην εξουσία όμως αποδείχθηκε μοιραία για τη χώρα. Ο ίδιος, κατά την άποψή μου πάντα, είναι και το κεντρικό πρόσωπο ευθύνης για την μη επίτευξη εξόδου μας από το μνημόνιο. Καθώς καταλαμβάνει την εξουσία, σταματά κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και επιστρέφουμε στον δρόμο του πελατειασμού, με συνεργούς τους Βενιζέλο-Κουβέλη.
Το opengov καταστρατηγήθηκε, οι κολλητοί κατέλαβαν τις θέσεις ευθύνης την κρατική μηχανή (4–2–1), οι συμφωνίες με τους λεγόμενους ολιγάρχες έγιναν σε κάθε επίπεδο (μέχρι και ο γιος Ψυχάρης κατέβηκε βουλευτής με τη ΝΔ) και κινδύνεψε ακόμη και η Δι@ύγεια.
Ο ίδιος ο Σαμαράς, σε πρόσφατη ερώτηση απολογισμού του δημοσιογράφου Χατζή ‘’ποια είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της κυβέρνησής σας’’ απάντησε ότι ‘’αλλάξαμε την κουλτούρα των Ελλήνων’’.

Υπ᾽ αυτό το πρίσμα, ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος δημιούργησε τον Τσίπρα και τον οδήγησε στην εξουσία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο του αντιμνημονίου. Ο Τσίπρας συνέχισε την περιγραφή του τρίτου δρόμου, αυτόν μεταξύ μνημονίου και δραχμής, ο οποίος προφανώς με την κατάληψη της εξουσίας αποδείχθηκε ένα μεγάλο ψέμα. Η απάτη ήταν τόσο μεγάλη που δεν έφτανε η αποδοχή της αλήθειας, έπρεπε κάπως να δικαιολογηθεί και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μετονομασίες του μνημονίου και της τρόικας, προσφέροντας άφθονο γέλιο εκτός συνόρων για τον παραλογισμό και την υποκρισία μας.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να ψηφίσει τα πάντα για να παραμείνει στην εξουσία. Είναι εντυπωσιακή η μνημονιακή του προσήλωση και προφανώς βασίζεται στο γεγονός ότι βρέθηκε κατά τύχη σε μία θέση, την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει μέχρι και το 2019.
Ο δε Σαμαράς δεν ήταν απλά ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονίου αλλά ο αρχιτέκτονας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που με τη ρητορική του έδωσε τη σκυτάλη στον επόμενο μεγάλο λαϊκιστή.