Διάβασα το σχόλιο – κριτική του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου για το βιβλίο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Σεβαστή κάθε του λέξη.
Γράφει ο Γιώργος Ελενόπουλος
Δικαίωμά του να έχει την οποιαδήποτε άποψη.
Αλλά, όπως κρίνει, θα πρέπει και να μπορεί να κριθεί.
Ο Γιώργος Λακόπουλος, τα τελευταία χρόνια δείχνει να παραμένει σταθερά προσηλωμένος στο χθες. Για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι, με το «χθες», αναφέρομαι στην προ κρίσης εποχή. Όλα του τα κείμενα, δεν έχουν ενσωματώσει τη σημασία, τις παραμέτρους και τα διδάγματα της κρίσης. Γράφει, όπως θα έγραφε κάθε ικανός δημοσιογράφος πριν από δέκα, είκοσι ή και περισσότερα χρόνια.
Εξηγεί την πολιτική με όρους μαγκιάς. Αυτό είναι και έτσι προσδιορίζεται το ικανό και αποτελεσματικό, για τον Γιώργο Λακόπουλο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν κατάλαβε τίποτα τότε, δεν καταλαβαίνει τίποτα και τώρα. Μάγκας είναι ο Καραμανλής. Εξ’ ορισμού. Αυτό θέλει, αυτό γράφει. Οι λόγοι, δικοί του. Αλλά κατανοητοί σε όλους εμάς που ενώ παροικούμε τη δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, δεν μάθαμε ποτέ στη δημοσιογραφία της μαγκιάς. Όπως δεν μάθαμε και την ύβρι, στην οποία καταφεύγει κάθε γραφιάς των «ορισμών». Αυτό δεν κάνει όποιος βλέπει τα επιχειρήματα του παρελθόντος να αυτοαναφλέγονται σαν πυροτεχνήματα μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα; Δεν επιχειρεί πάση θυσία να απαξιώσει όποιον στοχοποιεί; Και όταν η δήθεν πολιτική μυθοπλασία τελειώνει υπό το βάρος της αλήθειας, τι μένει για το τέλος; Οι χαρακτηρισμοί. Λίγος, αλαζόνας, τοξικός…
Για εμάς όμως, μαγκιά ήταν, είναι και θα είναι, ούτε το σύστημα να εκπροσωπούμε, αλλά ούτε και τον πολίτη. Δεν μάθαμε στην εκπροσώπηση, γιατί παραμένουμε πρώτα από όλα πολίτες. Μιλάμε ως πολίτες. Όχι ως εξυπνακιστές.
Αλλά και πάλι δικαίωμά του να πιστεύει, να γράφει και να λέει ό,τι θέλει.
Αν κάτι με εκπλήσσει, είναι ότι κρίνει το βιβλίο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, χωρίς να καταφεύγει σε ένα, έστω ένα, επιχείρημα.
Αρκείται, στους ορισμούς. Όπως τους θέλει αυτός.
Έχει μήπως σημασία, πώς θα κατατάξεις κάποιον στους κακούς και εν προκειμένω, πώς θα κατατάξεις κάποιον στους καταστροφείς;
Αν αυτό σε εξυπηρετεί, αρκεί να το πεις, να το γράψεις.
Για όλα τα άλλα και κυρίως, για επιχειρήματα, ποιος χέστηκε;
Ο Γιώργος Λακόπουλος, είναι καλός στους μύθους.
Τι μας λέει; Πόσο καλός γραφιάς είναι ο Παπακωνσταντίνου. Πόσο καλή δουλειά έχει κάνει με το βιβλίο του. Πόσο πειστικός είναι. Και όλα αυτά, για να καταλήξει, λίγο – πολύ, ότι τελικά το βιβλίο είναι μια προσπάθεια εξαπάτησης.
Μάλιστα.
Ας το αποδομήσει, λοιπόν. Με επιχειρήματα.
Ας ξεκινήσει από την αρχή. Από εκεί που κρίθηκαν όλα. Όταν όλα ήταν πολλά και ικανοποιητικά.
Κάπως έτσι δεν πρέπει να αρχίζει πάντα μια δημοσιογραφική έρευνα;
Και για να μην πουλάμε φούμαρα, χάντρες και καθρεφτάκια στους αναγνώστες – πολίτες, η αρχή ας γίνει από το «σπίτι» μας.
Ας ξεκινήσει, για παράδειγμα, από την εποχή των παχέων αγελάδων. Τότε που κάποιοι, αντί για δημοσιογραφία, έκαναν δουλειές και έπαιρναν πολλά λεφτά – ακόμη και για μεταγραφές.
Γιατί έτσι θα εξηγηθεί πώς δημιουργήθηκαν κόκκινα δάνεια, ελλείμματα και χρέος. Έτσι θα εξηγηθεί πώς εντάθηκαν οι ανισότητες και πώς επλήγη με δραματικό τρόπο ο δημοσιογραφικός χώρος – ακόμη και με τεράστιους αριθμούς ανεργίας, ίσως από τους υψηλότερους, με δημοσιογραφικά κείμενα του 10ευρου, όπως πληρώνουν σήμερα κάποιοι εκδότες.
Αλλά έτσι θα εξηγηθεί και το γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι αρνούνται πεισματικά να εντάξουν στις αναλύσεις τους την κρίση και συνεχίζουν να προσεγγίζουν πρόσωπα και γεγονότα με όρους μικροκομματικού – μικροπολιτικού συμφέροντος και μαγκιάς. Όπως πριν από δεκαετίες, που μάγκας ήταν αυτός που την έφερνε στον άλλον και τελικά, πλήρωναν πάντα οι γνωστοί μαλάκες και η χώρα.
Κλείνοντας,
Επειδή το ζήτημα δεν είναι προσωπικό, αλλά βαθύτατα φιλοσοφικό, ιδεολογικό και πολιτικό, μόνο τούτο:
Αν δεν τελειώσουμε με τη μαγκιά του χθες, αύριο δεν βλέπουμε.
Όσο θα συνεχίζουμε έτσι, σε κάθε στροφή αυτής της μάγκικης πορείας θα καταγράφονται απώλειες. Και για να μιλήσω και πάλι για το «σπίτι» μας, προχθές ήταν οι ορδές των ανέργων, χθες οι εξευτελιστικοί μισθοί και μάλιστα, απλήρωτοι για μήνες, σήμερα το Ταμείο και ο ΕΔΟΕΑΠ, αύριο ο φόβος θα σπρώχνει στο περιθώριο κάθε συνείδηση.
Και εμείς θα έχουμε ξεμείνει από ντροπή. Στο όνομα της μαγκιάς.
Αυτής της «μαγκιάς» που στερεί ακόμη και σήμερα σε κάποιους τη δυνατότητα να μιλήσουν με αλήθεια για όσα αφορούν όλους μας, δημοσιογράφους και μη.
Αυτής της «μαγκιάς» που ενώ η εργασία υποχωρεί μπροστά στον παρασιτισμό, αναγκάζει κάποιους να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την αλήθεια, μην τυχόν και κάποιοι άλλοι τους κατηγορήσουν για υποτελείς και πουλημένους.
Λες και δεν υπάρχουν βιώσιμες λύσεις, που συνάδουν με το δημόσιο συμφέρον και υπηρετούν τα δικαιώματα όλων, δημοσιογράφων και μη.
Γι’ αυτό, προς το παρόν, καληνύχτα μας.
ΥΓ. Το σχόλιό μου εγράφη με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και όχι του Συντονιστή του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ιδιότητα που όμως, δεν θέλω να αποκρύψω προκειμένου να μη θεωρηθεί πως ενεργώ με σκοπιμότητα.
Πηγή: matrix24.gr
Δικαίωμά του να έχει την οποιαδήποτε άποψη.
Αλλά, όπως κρίνει, θα πρέπει και να μπορεί να κριθεί.
Ο Γιώργος Λακόπουλος, τα τελευταία χρόνια δείχνει να παραμένει σταθερά προσηλωμένος στο χθες. Για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι, με το «χθες», αναφέρομαι στην προ κρίσης εποχή. Όλα του τα κείμενα, δεν έχουν ενσωματώσει τη σημασία, τις παραμέτρους και τα διδάγματα της κρίσης. Γράφει, όπως θα έγραφε κάθε ικανός δημοσιογράφος πριν από δέκα, είκοσι ή και περισσότερα χρόνια.
Εξηγεί την πολιτική με όρους μαγκιάς. Αυτό είναι και έτσι προσδιορίζεται το ικανό και αποτελεσματικό, για τον Γιώργο Λακόπουλο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν κατάλαβε τίποτα τότε, δεν καταλαβαίνει τίποτα και τώρα. Μάγκας είναι ο Καραμανλής. Εξ’ ορισμού. Αυτό θέλει, αυτό γράφει. Οι λόγοι, δικοί του. Αλλά κατανοητοί σε όλους εμάς που ενώ παροικούμε τη δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, δεν μάθαμε ποτέ στη δημοσιογραφία της μαγκιάς. Όπως δεν μάθαμε και την ύβρι, στην οποία καταφεύγει κάθε γραφιάς των «ορισμών». Αυτό δεν κάνει όποιος βλέπει τα επιχειρήματα του παρελθόντος να αυτοαναφλέγονται σαν πυροτεχνήματα μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα; Δεν επιχειρεί πάση θυσία να απαξιώσει όποιον στοχοποιεί; Και όταν η δήθεν πολιτική μυθοπλασία τελειώνει υπό το βάρος της αλήθειας, τι μένει για το τέλος; Οι χαρακτηρισμοί. Λίγος, αλαζόνας, τοξικός…
Για εμάς όμως, μαγκιά ήταν, είναι και θα είναι, ούτε το σύστημα να εκπροσωπούμε, αλλά ούτε και τον πολίτη. Δεν μάθαμε στην εκπροσώπηση, γιατί παραμένουμε πρώτα από όλα πολίτες. Μιλάμε ως πολίτες. Όχι ως εξυπνακιστές.
Αλλά και πάλι δικαίωμά του να πιστεύει, να γράφει και να λέει ό,τι θέλει.
Αν κάτι με εκπλήσσει, είναι ότι κρίνει το βιβλίο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, χωρίς να καταφεύγει σε ένα, έστω ένα, επιχείρημα.
Αρκείται, στους ορισμούς. Όπως τους θέλει αυτός.
Έχει μήπως σημασία, πώς θα κατατάξεις κάποιον στους κακούς και εν προκειμένω, πώς θα κατατάξεις κάποιον στους καταστροφείς;
Αν αυτό σε εξυπηρετεί, αρκεί να το πεις, να το γράψεις.
Για όλα τα άλλα και κυρίως, για επιχειρήματα, ποιος χέστηκε;
Ο Γιώργος Λακόπουλος, είναι καλός στους μύθους.
Τι μας λέει; Πόσο καλός γραφιάς είναι ο Παπακωνσταντίνου. Πόσο καλή δουλειά έχει κάνει με το βιβλίο του. Πόσο πειστικός είναι. Και όλα αυτά, για να καταλήξει, λίγο – πολύ, ότι τελικά το βιβλίο είναι μια προσπάθεια εξαπάτησης.
Μάλιστα.
Ας το αποδομήσει, λοιπόν. Με επιχειρήματα.
Ας ξεκινήσει από την αρχή. Από εκεί που κρίθηκαν όλα. Όταν όλα ήταν πολλά και ικανοποιητικά.
Κάπως έτσι δεν πρέπει να αρχίζει πάντα μια δημοσιογραφική έρευνα;
Και για να μην πουλάμε φούμαρα, χάντρες και καθρεφτάκια στους αναγνώστες – πολίτες, η αρχή ας γίνει από το «σπίτι» μας.
Ας ξεκινήσει, για παράδειγμα, από την εποχή των παχέων αγελάδων. Τότε που κάποιοι, αντί για δημοσιογραφία, έκαναν δουλειές και έπαιρναν πολλά λεφτά – ακόμη και για μεταγραφές.
Γιατί έτσι θα εξηγηθεί πώς δημιουργήθηκαν κόκκινα δάνεια, ελλείμματα και χρέος. Έτσι θα εξηγηθεί πώς εντάθηκαν οι ανισότητες και πώς επλήγη με δραματικό τρόπο ο δημοσιογραφικός χώρος – ακόμη και με τεράστιους αριθμούς ανεργίας, ίσως από τους υψηλότερους, με δημοσιογραφικά κείμενα του 10ευρου, όπως πληρώνουν σήμερα κάποιοι εκδότες.
Αλλά έτσι θα εξηγηθεί και το γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι αρνούνται πεισματικά να εντάξουν στις αναλύσεις τους την κρίση και συνεχίζουν να προσεγγίζουν πρόσωπα και γεγονότα με όρους μικροκομματικού – μικροπολιτικού συμφέροντος και μαγκιάς. Όπως πριν από δεκαετίες, που μάγκας ήταν αυτός που την έφερνε στον άλλον και τελικά, πλήρωναν πάντα οι γνωστοί μαλάκες και η χώρα.
Κλείνοντας,
Επειδή το ζήτημα δεν είναι προσωπικό, αλλά βαθύτατα φιλοσοφικό, ιδεολογικό και πολιτικό, μόνο τούτο:
Αν δεν τελειώσουμε με τη μαγκιά του χθες, αύριο δεν βλέπουμε.
Όσο θα συνεχίζουμε έτσι, σε κάθε στροφή αυτής της μάγκικης πορείας θα καταγράφονται απώλειες. Και για να μιλήσω και πάλι για το «σπίτι» μας, προχθές ήταν οι ορδές των ανέργων, χθες οι εξευτελιστικοί μισθοί και μάλιστα, απλήρωτοι για μήνες, σήμερα το Ταμείο και ο ΕΔΟΕΑΠ, αύριο ο φόβος θα σπρώχνει στο περιθώριο κάθε συνείδηση.
Και εμείς θα έχουμε ξεμείνει από ντροπή. Στο όνομα της μαγκιάς.
Αυτής της «μαγκιάς» που στερεί ακόμη και σήμερα σε κάποιους τη δυνατότητα να μιλήσουν με αλήθεια για όσα αφορούν όλους μας, δημοσιογράφους και μη.
Αυτής της «μαγκιάς» που ενώ η εργασία υποχωρεί μπροστά στον παρασιτισμό, αναγκάζει κάποιους να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την αλήθεια, μην τυχόν και κάποιοι άλλοι τους κατηγορήσουν για υποτελείς και πουλημένους.
Λες και δεν υπάρχουν βιώσιμες λύσεις, που συνάδουν με το δημόσιο συμφέρον και υπηρετούν τα δικαιώματα όλων, δημοσιογράφων και μη.
Γι’ αυτό, προς το παρόν, καληνύχτα μας.
ΥΓ. Το σχόλιό μου εγράφη με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και όχι του Συντονιστή του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ιδιότητα που όμως, δεν θέλω να αποκρύψω προκειμένου να μη θεωρηθεί πως ενεργώ με σκοπιμότητα.
Πηγή: matrix24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου