Στέφανος ΠαραστατίδηςΗ κεντροδεξιά ανασυγκροτείται, με σταθερό τέμπο, ιδεολογικά και οργανωτικά. Απέναντί της το χάος. Ο κεντροαριστερός χώρος έχει κατακερματιστεί· οι προσπάθειες που γίνονται -και που σε καμία περίπτωση δεν θέλω να απαξιώσω- στερούνται κοινωνικής αναφοράς. Δεν επιρρίπτω ευθύνες, πάνω ή κάτω, καταγράφω ένα γεγονός.
Η δε κυβέρνηση, της οποίας το ιδεολογικό πρόσημο αδυνατώ να προσδιορίσω, συναγωνίζεται σε συντηρητικό πελατειασμό αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Σε αυτό το πολιτικό τοπίο, η προσπάθεια που θα καταβάλει η ΝΔ να ανακτήσει την εξουσία θα είναι η ελάχιστη δυνατή. Περισσότερο θα μοιάζει ως μία διάδοχη κατάσταση, ως το δόσιμο της σκυτάλης.
Το ερώτημα είναι ένα προς κάθε προοδευτικό πολίτη: Τι απαιτείται για να ανακάμψει ο προοδευτικός χώρος;
Κατ’ εμέ, το πρώτο βήμα είναι να τοποθετηθεί η πολιτική μπροστά από τα πρόσωπα και τα κόμματα. Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα πολιτικά κόμματα συζητούν πώς θα μεγαλώσουν με δημοσκοπικούς όρους. Αλλάζουν ονόματα, ανασυγκροτούνται διαρκώς, εξαπατούν. Τα πολιτικά πρόσωπα που αποσπούνται και ξεκινούν μία προσωπική πορεία, οργανώνονται σε πυραμιδικές δομές με τους ίδιους επικεφαλής και φτιάχνουν ομάδες να διαπραγματευτούν το πολιτικό τους μέλλον. Το αποτέλεσμα; Η αξιοπιστία σε κόμματα και πρόσωπα έχει πέσει στο σημείο μηδέν. Ή και λίγο πιο κάτω.
Χρειάζεται κανείς να δει μία δημοσκόπηση στην οποία θα υπερτερεί συντριπτικά ως επιλογή ‘’το άλλο’’ έναντι των υπαρχόντων κομμάτων, για να διαπιστώσει το μέγεθος του προβλήματος ; Ή μήπως χρειάζεται να δει τα αποτελέσματα στην ομοσπονδία των 7.500 νοσοκομειακών ιατρών όπου 1η δύναμη ψηφίστηκε το ΚΚΕ, 2η η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 3ος ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αρκεί μία συζήτηση με ανθρώπους της καθημερινότητας, αυτούς που δεν τρέχουν να μπουν σε όποιο σχήμα ή επιτροπή προκύψει για να κλέψουν ένα κομμάτι μίας αόρατης πίτας. Οι πολίτες πλέον έχουν επιλέξει να βρίσκονται εκτός, στις σκιές -οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.
Στις οικονομικές σκιές ζουν πλέον εκατομμύρια ανασφαλίστων και ανέργων. Στις κοινωνικές σκιές οδηγούνται πλέον συνάνθρωποί μας από τα προστιθέμενα καθημερινά προβλήματα. Ενώ στις πολιτικές σκιές θα συναντήσεις τη συντριπτική πλειοψηφία των ικανών και αξιόλογων πολιτών που θα μπορούσαν να δώσουν νέα πνοή στην πολιτική ζωή της χώρας· αυτοί δυστυχώς έχουν περάσει από το στάδιο της κριτικής στην απαξία και τη μη συμμετοχή.
Η ανοιχτότητα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις
Το ύψιστο αιτούμενο για την πολιτική ζωή της Ελλάδας αυτή τη χρονική στιγμή είναι η επανένταξη των ανθρώπων στην πραγματική οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική. Και αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο πολιτικό ‘’αφήγημα’’ και η συνδιαμόρφωση της ατζέντας από τους πολίτες, η συμμετοχή νέων προσώπων με πολιτική αναφορά, η απόσταση από τους βραχίονες της εξουσίας. To πολιτικό αφήγημα θα πρέπει να απευθύνεται στους 50+1 που δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Η επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο μπορεί να δώσει τη λύση και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ του κράτους και των αποστασιοποιημένων από το πολιτικό σύστημα πολιτών.
Ο άξονας αριστερά-δεξιά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί για τον προοδευτικό χώρο. Ο νέος ιδεολογικός διαχωρισμός γύρω από τον άξονα ανοιχτό-κλειστό είναι αυτός που μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που ζητά η παρελθούσα κεντροαριστερά. Η ανοιχτότητα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις στην ολοένα και περισσότερη περιθωριοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων. Το σύνορο μεταξύ συντηρητισμού-προοδευτισμού χτίζεται από έννοιες όπως η διαφορετικότητα, η ισότητα, το έθνος, η θρησκεία, η αγορά, η μετανάστευση, ο έλεγχος, η ελευθερία, η δημοκρατία. Εκεί καθείς τοποθετείται, μετριέται, αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά, με κριτήριο την ανοιχτότητα.
Σήμερα, η δεξιά προσπαθεί να καταλάβει με βερμπαλισμούς τον προοδευτικό χώρο, ενώ μόλις λίγους μήνες πριν ψήφισε μόλις το 1/4 των βουλευτών της το αυτονόητο σύμφωνο συμβίωσης. Αν πας στη βάση, το ποσοστό γίνεται 1/40. Εκεί ζητωκραυγάζουν σε μία πολεμική άσκηση, βρίζουν τους εχθρούς της ορθοδοξίας, σκοτώνουν στα λόγια τους πρόσφυγες, εκμεταλλεύονται την εξουσία σε κάθε επαγγελματική στιγμή, εξυμνούν το κέρδος με όποιο κόστος.
Σήμερα, η δήθεν αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύεται με την ακροδεξιά, πολεμά τη διαπλοκή των άλλων για να φέρει τη δική της στα πράγματα, τσαλαπατά τη διαγενεακή αλληλεγγύη, αναγάγει τον κρατισμό σε προνομιακό πεδίο για κάποιους πολίτες, υπερφορολογεί την ασθενή επιχειρηματικότητα, σκοτώνει τις ίσες ευκαιρίες διορίζοντας φίλους και συγγενείς, καταχράται την εξουσία με κάθε τρόπο. Αυτό που απαιτείται είναι ένα νέο ριζοσπαστικό δημοκρατικό πολιτικό μέτωπο στη βάση.
Πώς δεν θα μπορούσε να γίνει;
Δεν θα μπορούσε να γίνει μέσα από τα ήδη απαξιωμένα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει με μπροστάρηδες το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε τη χώρα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει προσπαθώντας να καταλάβουμε έναν πολιτικό χώρο στον οποίο δεν «κατοικεί» πλέον η πλειοψηφία των πολιτών [το ‘’περιθώριο’’ >50%]
Πώς θα μπορούσε να γίνει;
Ανοιχτότητα-Συνεργασία-Στήριξη. Τρεις λέξεις-κλειδιά πάνω στις οποίες μπορεί να χτιστεί ένα νέο προοδευτικό πολιτικό σχέδιο, μία νέα πολιτική πρόταση που θα δυναμώνει τον πολίτη, θα του δίνει φωνή, ίσες ευκαιρίες, θα ενισχύει τη δημοκρατία.
* Ο κ. Στέφανος Παραστατίδης είναι γιατρός
Η δε κυβέρνηση, της οποίας το ιδεολογικό πρόσημο αδυνατώ να προσδιορίσω, συναγωνίζεται σε συντηρητικό πελατειασμό αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Σε αυτό το πολιτικό τοπίο, η προσπάθεια που θα καταβάλει η ΝΔ να ανακτήσει την εξουσία θα είναι η ελάχιστη δυνατή. Περισσότερο θα μοιάζει ως μία διάδοχη κατάσταση, ως το δόσιμο της σκυτάλης.
Το ερώτημα είναι ένα προς κάθε προοδευτικό πολίτη: Τι απαιτείται για να ανακάμψει ο προοδευτικός χώρος;
Κατ’ εμέ, το πρώτο βήμα είναι να τοποθετηθεί η πολιτική μπροστά από τα πρόσωπα και τα κόμματα. Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα πολιτικά κόμματα συζητούν πώς θα μεγαλώσουν με δημοσκοπικούς όρους. Αλλάζουν ονόματα, ανασυγκροτούνται διαρκώς, εξαπατούν. Τα πολιτικά πρόσωπα που αποσπούνται και ξεκινούν μία προσωπική πορεία, οργανώνονται σε πυραμιδικές δομές με τους ίδιους επικεφαλής και φτιάχνουν ομάδες να διαπραγματευτούν το πολιτικό τους μέλλον. Το αποτέλεσμα; Η αξιοπιστία σε κόμματα και πρόσωπα έχει πέσει στο σημείο μηδέν. Ή και λίγο πιο κάτω.
Χρειάζεται κανείς να δει μία δημοσκόπηση στην οποία θα υπερτερεί συντριπτικά ως επιλογή ‘’το άλλο’’ έναντι των υπαρχόντων κομμάτων, για να διαπιστώσει το μέγεθος του προβλήματος ; Ή μήπως χρειάζεται να δει τα αποτελέσματα στην ομοσπονδία των 7.500 νοσοκομειακών ιατρών όπου 1η δύναμη ψηφίστηκε το ΚΚΕ, 2η η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και 3ος ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αρκεί μία συζήτηση με ανθρώπους της καθημερινότητας, αυτούς που δεν τρέχουν να μπουν σε όποιο σχήμα ή επιτροπή προκύψει για να κλέψουν ένα κομμάτι μίας αόρατης πίτας. Οι πολίτες πλέον έχουν επιλέξει να βρίσκονται εκτός, στις σκιές -οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.
Στις οικονομικές σκιές ζουν πλέον εκατομμύρια ανασφαλίστων και ανέργων. Στις κοινωνικές σκιές οδηγούνται πλέον συνάνθρωποί μας από τα προστιθέμενα καθημερινά προβλήματα. Ενώ στις πολιτικές σκιές θα συναντήσεις τη συντριπτική πλειοψηφία των ικανών και αξιόλογων πολιτών που θα μπορούσαν να δώσουν νέα πνοή στην πολιτική ζωή της χώρας· αυτοί δυστυχώς έχουν περάσει από το στάδιο της κριτικής στην απαξία και τη μη συμμετοχή.
Η ανοιχτότητα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις
Το ύψιστο αιτούμενο για την πολιτική ζωή της Ελλάδας αυτή τη χρονική στιγμή είναι η επανένταξη των ανθρώπων στην πραγματική οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική. Και αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο πολιτικό ‘’αφήγημα’’ και η συνδιαμόρφωση της ατζέντας από τους πολίτες, η συμμετοχή νέων προσώπων με πολιτική αναφορά, η απόσταση από τους βραχίονες της εξουσίας. To πολιτικό αφήγημα θα πρέπει να απευθύνεται στους 50+1 που δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Η επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο μπορεί να δώσει τη λύση και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ του κράτους και των αποστασιοποιημένων από το πολιτικό σύστημα πολιτών.
Ο άξονας αριστερά-δεξιά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί για τον προοδευτικό χώρο. Ο νέος ιδεολογικός διαχωρισμός γύρω από τον άξονα ανοιχτό-κλειστό είναι αυτός που μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που ζητά η παρελθούσα κεντροαριστερά. Η ανοιχτότητα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις στην ολοένα και περισσότερη περιθωριοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων. Το σύνορο μεταξύ συντηρητισμού-προοδευτισμού χτίζεται από έννοιες όπως η διαφορετικότητα, η ισότητα, το έθνος, η θρησκεία, η αγορά, η μετανάστευση, ο έλεγχος, η ελευθερία, η δημοκρατία. Εκεί καθείς τοποθετείται, μετριέται, αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά, με κριτήριο την ανοιχτότητα.
Σήμερα, η δεξιά προσπαθεί να καταλάβει με βερμπαλισμούς τον προοδευτικό χώρο, ενώ μόλις λίγους μήνες πριν ψήφισε μόλις το 1/4 των βουλευτών της το αυτονόητο σύμφωνο συμβίωσης. Αν πας στη βάση, το ποσοστό γίνεται 1/40. Εκεί ζητωκραυγάζουν σε μία πολεμική άσκηση, βρίζουν τους εχθρούς της ορθοδοξίας, σκοτώνουν στα λόγια τους πρόσφυγες, εκμεταλλεύονται την εξουσία σε κάθε επαγγελματική στιγμή, εξυμνούν το κέρδος με όποιο κόστος.
Σήμερα, η δήθεν αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύεται με την ακροδεξιά, πολεμά τη διαπλοκή των άλλων για να φέρει τη δική της στα πράγματα, τσαλαπατά τη διαγενεακή αλληλεγγύη, αναγάγει τον κρατισμό σε προνομιακό πεδίο για κάποιους πολίτες, υπερφορολογεί την ασθενή επιχειρηματικότητα, σκοτώνει τις ίσες ευκαιρίες διορίζοντας φίλους και συγγενείς, καταχράται την εξουσία με κάθε τρόπο. Αυτό που απαιτείται είναι ένα νέο ριζοσπαστικό δημοκρατικό πολιτικό μέτωπο στη βάση.
Πώς δεν θα μπορούσε να γίνει;
Δεν θα μπορούσε να γίνει μέσα από τα ήδη απαξιωμένα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει με μπροστάρηδες το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε τη χώρα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει προσπαθώντας να καταλάβουμε έναν πολιτικό χώρο στον οποίο δεν «κατοικεί» πλέον η πλειοψηφία των πολιτών [το ‘’περιθώριο’’ >50%]
Πώς θα μπορούσε να γίνει;
Ανοιχτότητα-Συνεργασία-Στήριξη. Τρεις λέξεις-κλειδιά πάνω στις οποίες μπορεί να χτιστεί ένα νέο προοδευτικό πολιτικό σχέδιο, μία νέα πολιτική πρόταση που θα δυναμώνει τον πολίτη, θα του δίνει φωνή, ίσες ευκαιρίες, θα ενισχύει τη δημοκρατία.
* Ο κ. Στέφανος Παραστατίδης είναι γιατρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου