Η Ανάσταση θα περιμένει

Της Μαρίας Χούκλη

Αν κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, αναμένοντας να προκύψουν διαφορετικά αποτελέσματα, δυο τινά συμβαίνουν: ή δεν σε νοιάζει ο χρόνος που χάνεται και οι ζημιές που επισωρεύονται γιατί σου αρκεί που είσαι συνεπής με την επιδίωξή σου ή δεν αντιλαμβάνεσαι κανένα από τα μεγέθη «χρόνος», «ζημία», «στόχος», οπότε συνεχίζεις να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο, ανυποψίαστος για το κακό που θα προκύψει.

Παρακολουθούμε το sequel της Άνοιξης του 2015 και δυστυχώς δεν μπορούμε να σηκωθούμε να φύγουμε από την κινηματογραφική αίθουσα. Είμαστε αναγκασμένοι να δούμε όλο το έργο, ελπίζοντας ότι αυτή φορά το τέλος δεν θα είναι τόσο splatter όσο το περασμένο καλοκαίρι.

Όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, αίμα θα τρέξει.

Η υπόθεση δεν σώζεται, βραχυπρόθεσμα ίσως, μακροπρόθεσμα όχι.

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό, να πιστεύει κάποιος ότι με τα μέτρα που θα ληφθούν η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάκαμψης. Ούτε καν με θετική αξιολόγηση. Ακόμη κι αν υπάρξει ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία, την ΕΚΤ, το πακέτο Junker και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας, η παρτίδα δεν βγαίνει. Τι εγγυάται ότι η ροή ρευστότητας θα πιάσει τόπο;

Με ποιο σχέδιο, με ποιους κανόνες, με ποιους θεσμούς, με ποιους ανθρώπους;

Χωρίς συμφωνία, πάλι, μας περιμένει η χρεοκοπία και μάλιστα σε δυσμενέστερο περιβάλλον από το 2010. Με εξουθενωμένη την κοινωνίας οικονομικά και ψυχικά. Απολύτως απογοητευμένη, αφημένη στη δίχως ορίζοντα καθημερινότητά της. Με την Ευρώπη άρρωστη, με το προσφυγικό ζήτημα να είναι ζέον, με τους δημοκρατικούς αρμούς σε πολλές χώρες να έχουν χαλαρώσει όσο δεν πάει.

Η εξίσωση δεν βγαίνει, ούτε με θαύμα. Πρέπει να διορθωθούν πολλές παράμετροι της για να καταλήξουμε σε λύση.

Οι δανειστές το ξέρουν. Δεν γίνεται να μην το ξέρουν. Έχουν κάνει διδακτορικό πάνω στο ελληνικό case. Πολλά λάθη είναι δικά τους, αλλά ειδικά στην παρούσα συγκυρία δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την ουσία της υπόθεσης, παρά μόνο με τους αριθμούς.

Θέατρο του παραλόγου. Οι πρωταγωνιστές κάνουν πως παίζουν και μεις κάνουμε ότι τους παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, ότι πιστεύουμε όσα λένε. Μάταιες οι προσπάθειες. Δεν θα σταθούμε στα πόδια μας ούτε με το τρίτο μνημόνιο, ούτε με το 56ο, αν δεν συμφωνήσουμε εμείς τι χρειάζεται να κάνουμε για να ευημερήσουμε χωρίς εξαρτήσεις από ξένα πορτοφόλια.

Η διαπίστωση δεν θα αρέσει σε πολλούς, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.