Στο συλλογικό εθνικό μας μύθο, η κυβέρνηση Παπανδρέου με Υπουργό Οικονομικών Παπακωνσταντίνου δεν διαπραγματεύθηκε το πρώτο μνημόνιο…Τι σημασία έχει που κατάφερε να δημιουργήσει έναν Ευρωπαϊκό μηχανισμό εκεί που δεν υπήρχε; Να πείσει τους εταίρους να μας δανείσουν 110 δις ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα;
Και ταυτόχρονα να πάρει 5 χρόνια προσαρμογής αντί για τα αρχικά 3, να μην αγγιχθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, και να προστατευτούν όσο γινόταν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι στο δημόσιο;
Ψιλά γράμματα.
Είπαμε – η κυρίαρχη αφήγηση θέλει οι μόνες σοβαρές διαπραγματεύσεις να αρχίζουν μετά…
Όπως στο δεύτερο μνημόνιο, όπου ο τεράστιος νέος Υπουργός Οικονομικών Βενιζέλος έδιωξε την τρόϊκα, για να την παρακαλεί να ξαναέρθει, με αντάλλαγμα το χαράτσι της ΔΕΗ.
Και με μέτρα απείρως σκληρότερα από ό,τι στο πρώτο μνημόνιο.
Ή σήμερα, με την εμπνευσμένη διαπραγμάτευση και στρατηγική σκέψη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Που μετά την τεράστια κωλοτούμπα (είπαμε: «ουδείς αναμάρτητος») αφότου κέρδισε τις εκλογές και τη συνέχεια στο χειρότερο της προηγούμενης πολιτικής, έκανε το ακατόρθωτο.
Να κινδυνέψει η χώρα να χάσει μεμιάς ό,τι με πόνο και δάκρυα κέρδισε από το 2010.
Με το εφεύρημα της «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο που οδήγησε το σπρεντ στο 9% και ξαναέβαλε τη χώρα στο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής κρίσης.
Η απόλυτα κυνική και ανεύθυνη αυτή κίνηση είχε ένα μοναδικό στόχο: να ξαναβάλει η ΝΔ τον αντιμνημονιακό της μανδύα, μπας και βρει τους 180 βουλευτές.
Και αν δεν τα κατάφερνε και έχανε και τις εκλογές, να παραδώσει τον ΣΥΡΙΖΑ μία απασφαλισμένη χειροβομβίδα – μία χώρα χωρίς προστασία, χωρίς δίχτυ ασφάλειας, στο έλεος των αγορών.
Και με μέτρα απείρως σκληρότερα από ό,τι στο πρώτο μνημόνιο.
Ή σήμερα, με την εμπνευσμένη διαπραγμάτευση και στρατηγική σκέψη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Που μετά την τεράστια κωλοτούμπα (είπαμε: «ουδείς αναμάρτητος») αφότου κέρδισε τις εκλογές και τη συνέχεια στο χειρότερο της προηγούμενης πολιτικής, έκανε το ακατόρθωτο.
Να κινδυνέψει η χώρα να χάσει μεμιάς ό,τι με πόνο και δάκρυα κέρδισε από το 2010.
Με το εφεύρημα της «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο που οδήγησε το σπρεντ στο 9% και ξαναέβαλε τη χώρα στο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής κρίσης.
Η απόλυτα κυνική και ανεύθυνη αυτή κίνηση είχε ένα μοναδικό στόχο: να ξαναβάλει η ΝΔ τον αντιμνημονιακό της μανδύα, μπας και βρει τους 180 βουλευτές.
Και αν δεν τα κατάφερνε και έχανε και τις εκλογές, να παραδώσει τον ΣΥΡΙΖΑ μία απασφαλισμένη χειροβομβίδα – μία χώρα χωρίς προστασία, χωρίς δίχτυ ασφάλειας, στο έλεος των αγορών.
Το χειρότερο όμως είναι πως με την κίνηση αυτή οι μεγάλοι διαπραγματευτές πάνε να κάψουν το τελευταίο μεγάλο χαρτί της χώρας: τη δυνατότητα περαιτέρω ελέφρυνσης του χρέους.
Αν εσείς λέτε ότι μια χαρά μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα στις αγορές, τι σημαίνει; Πως οι αγορές θεωρούν το χρέος βιώσιμο.
Άρα γιατί οι εταίροι μας να το κουρέψουν ή έστω να μειώσουν επιτόκια και να το επιμηκύνουν ?!
Αν εσείς λέτε ότι μια χαρά μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα στις αγορές, τι σημαίνει; Πως οι αγορές θεωρούν το χρέος βιώσιμο.
Άρα γιατί οι εταίροι μας να το κουρέψουν ή έστω να μειώσουν επιτόκια και να το επιμηκύνουν ?!
Ας μην εκπλήσσεται λοιπόν κανείς που ακούγονται πλέον φωνές από τις Βρυξέλλες ότι ίσως δεν θα χρειαστεί τελικά ελάφρυνση…
Και για όσους έχουν αγοράσει το παραμύθι ότι έχουν δεσμευτεί οι Ευρωπαίοι για ελάφρυνση από το Νοέμβριο του 2012…
μια ματιά στην απόφαση που πάρθηκε τότε διαλύει τους μύθους (γιατί φυσικά ουδείς μπαίνει στον κόπο να δεί το ίδιο το κείμενο).
Και για όσους έχουν αγοράσει το παραμύθι ότι έχουν δεσμευτεί οι Ευρωπαίοι για ελάφρυνση από το Νοέμβριο του 2012…
μια ματιά στην απόφαση που πάρθηκε τότε διαλύει τους μύθους (γιατί φυσικά ουδείς μπαίνει στον κόπο να δεί το ίδιο το κείμενο).
Τι λέει η επίμαχη φράση; «Το μέλη της Ευρωζώνης θα εξετάσουν περαιτέρω μέτρα και βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων και χαμηλότερου [σσ. Ελληνικού] ποσοστού συνεπένδυσης στα διαρθρωτικά ταμείο και/ή περαιτέρω μείωση επιτοκίων στα Ελληνικά δάνεια, εάν χρειαστεί, για την επίτευξη πειστικής και βιώσιμης περαιτέρω μείωσης του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, όταν η Ελλάδα αποκτήσει πρωτογενές πλέονασμα, με την προϋπόθεση της πλήρους εφαρμογής όλων των συμφωνημένων στο πρόγραμμα ώστε με το τέλος του προγράμματος του ΔΝΤ το 2016 η Ελλάδα να έχει έναν λόγο χρέους προς ΑΕΠ 175%, το 2020 124% του ΑΕΠ, και το 2022 λόγο χρέους προς ΑΕΠ σημαντικά χαμηλότερου από 110%».
«Θα εξετάσουν»…»εάν χρειαστεί»…»με την προϋπόθεση της πλήρους εφαρμογής όλων των συμφωνημένων στο πρόγραμμα….»με το τέλος του προγράμματος του ΔΝΤ το 2016″….
Και ακόμα και αυτή τη χλιαρή δέσμευση η κυβέρνηση πάει να την τινάξει στον αέρα.
Κατά τα άλλα ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου δεν διαπραγματεύτηκαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου