Πρέπει να αγαπάς τη δουλειά σου, και πολύ περισσότερο το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεσαι. Στις περισσότερες δουλειές αυτό είναι εύκολο – αυτονόητο. Στην πολιτική, για τους πολιτικούς, το πράγμα μπερδεύεται.
Σαν πολιτικός, αν έχεις ίχνος τσίπας, μπορείς να σεβαστείς πως το “αντικείμενο” της δουλειάς σου είναι οι άλλοι. Πως δεν επιτρέπεται κανένα θέλω σου. Πως “θέλω” δικαιούνται μόνο όσοι σε ψήφισαν, ενώ για σένα μένει το “πρέπει”. Και πως ό,τι είναι να πάρεις, θα το πάρεις μέσα από αυτή τη διαδικασία, από ό,τι πετύχεις για άλλους.
Και πρέπει να το αγαπάς και σε αυτή τη δουλειά το αντικείμενο σου που στην προκειμένη δεν είναι άλλο από το λαό, όχι αυτόν που σε ψήφισε, αλλά όλο το λαό. Όσοι σε ψήφισαν, απλά σε νομιμοποίησαν για να πάρεις αποφάσεις στο όνομα όλων. Δεν είναι το αντικείμενο η εξουσία αυτή καθεαυτή, και σίγουρα δεν είσαι εσύ. Όπως και στις άλλες δουλειές, αν δεν την αγαπάς για τους σωστούς λόγους, θα είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλός σε αυτή.
Στη δημοκρατία έχεις τρεις βαθμίδες λειτουργίας: τη διακυβέρνηση (εκλεγμένοι), το κομματικό σύστημα, και την κοινωνία με τις οργανώσεις και τους πολίτες της. Όσοι δεν καταλαβαίνουν πως κυβερνούν στο όνομα του συνόλου, δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοπό του κομματικού μηχανισμού. Επιζητούν τη διακυβέρνηση για να εξουσιάσουν τη βάση.
Σε μία κοινωνία σαν τη δική μας, στην κρίση που περνάει, μία τέτοια στάση είναι καταστροφική. Δημιουργεί νέους αποκλεισμούς αντί να τους εκμηδενίσει, πολώνει, διχάζει, και στο τέλος διαλύει ό,τι απόμεινε. Η λέξη “κοινωνία” καταλήγει κενή νοήματος. Οι πονηροί, οι ανόητοι και οι τύραννοι, θα αρπάξουν μία τέτοια ευκαιρία για να κατηγορήσουν το κομματικό σύστημα, ακυρώνοντας το ως το αποτέλεσμα της ύφανσης διαφορετικών κομματιών της κοινωνίας σε μία σύνθεση που θα διεκδικήσει την εξουσία για να υπηρετήσει το σύνολο. Οι δε μεγαλύτεροι τσαρλατάνοι του πολιτικού συστήματος θα επιδιώξουν να προτάξουν τα στήθη τους ως Μεσσίες· όσο μεγαλύτερος ο τσαρλατάνος, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση που θα πάρει από τις δεσμεύσεις και τις διαδικασίες μίας κομματικής συλλογικότητας και τη νομιμοποίηση που έρχεται μέσα από αυτήν.
Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, η ευθύνη επαναφοράς του συστήματος βρίσκεται στη βάση. Η αποχή από το κόμμα στην κάλπη, η ενεργοποίηση των εσωτερικών διαδικασιών, η λήψη νέων συλλογικών αποφάσεων και ο επαναπροσδιορισμός του σκοπού πίσω από τον οποίο είναι έτοιμη να συνταχθεί εκ νέου η ομάδα, είναι μερικά από τα βήματα που απαιτούνται. Ακολουθούν άλλα που έχουν να κάνουν με την ηγεσία και την εκτελεστική ομάδα που θα αφοσιωθεί σε αυτά, θα τα επεξεργαστεί, και στο τέλος θα τα προωθήσει με στόχο τη διακυβέρνηση.
Αυτό είναι το σταυροδρόμι των ημερών, και σε μία τέτοια αρχή θα συμμετάσχω το σαββατοκύριακο που έρχεται. Σαν πολίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου