Η μεγάλη ευθύνη των δημοσιογράφων

        

Μια γνωστή τηλεπερσόνα χτες έσκουζε στην τηλεόραση τη φράση «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και δεν μπορούσες να της κάνεις άδικο. Διότι τους δημοσιογράφους μπορεί να τους βρίσει ο καθένας με τον σκοπό που βαράνε και κυρίως με τη δειλία που κουβαλάνε.
Γιατί όταν για χρόνια υιοθετείς μια συγκεκριμένη φρασεολογία για να χαϊδολογάς το κοινό σου, μετά όταν έρθει η ώρα να του πεις την αλήθεια (π.χ. ότι δεν υπάρχουν φράγκα) πως περιμένεις να σε πιστέψει;
-»ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ του τάδε λυκείου έκαναν κατάληψη», λέμε εδώ τα τοπικά παρτάλια της ενημέρωσης: εννοούμε «ΜΕΡΙΚΟΙ, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ μαθητές έκλεισαν το σχολείο με το έτσι θέλω»…
-»ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ κάνουν ενέργειες στο κέντρο της πόλη κατά της Κυριακής με ανοιχτά μαγαζιά κλπ, κλπ», λέμε πάλι τα ίδια παρτάλια: εννοούμε «το Σωματείο «η Ένωση» που αριθμεί λίγα μέλη που ψηφίζουν στις διαδικασίες του Εργατικού Κέντρου κάνουν κάποιες ακτιβιστικές ενέργειες για το πως το βλέπουν το θέμα τα μέλη του»…
-»ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ απορρίπτουν την αυτοαξιολογηση» λέμε και ξαναλέμε: εννοούμε «πολλές ΕΛΜΕ ανά τη χώρα εμποδίζουν με επιτυχία την όλη διαδικασία»…
Αυτά είναι μερικά παραδείγματα μόνο. Ακόμα και οι όροι «καταστολή» και «συμβολική κατάληψη» δεν έχουν το νόημα που έπρεπε να έχουν σε δημοσιογραφική απόδοση αλλά είναι σε πλήρη συντονισμό με μια πλευρά του πολιτικού φάσματος. Κι έτσι χτες μια πολιτική νεολαία κόμματος εξουσίας ζήταγε ταπεινά συγνώμη γιατί… παρασύρθηκε και κατέλαβε το δίκτυο που συνδέει πανεπιστημιακά νοσοκομεία με αποτέλεσμα χιλιάδες φτωχοί να μην μπορούν να γράψουν τα φάρμακά τους ή να τους δει γιατρός δωρεάν και δημόσια…

η συντακτική μονάδα