Tζάμπα, φαίνεται, σπάνε την κεφάλα τους όσοι ενδιαφέρονται για την παλλαϊκού τύπου ανασύνταξη του μεσαίου χώρου με την προσδοκία να εναντιωθεί δυναμικά στην δεξιά και την αριστερά. Εκείνοι που έχουν το μαυρομάνικο μαχαίρι για να κόψουν το κεντρώο πεπόνι, αδιαφορούν για τους προβληματισμούς και τις αγωνίες των ανένταχτων και των άστεγων.
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Η πρόταση της Φώφης για ανασύνταξη της κεντροαριστεράς ήταν βγαλμένη από τη φθαρμένη πια μηχανή παραγωγής αριστερών “ποιημάτων”, την ίδια μήτρα δηλαδή που γέννησε παλιά τη φενάκη της αυτοκριτικής, εκείνης, ναι, που κουκούλωνε ακόμα και τα αίσχη, τώρα δε, υποτίθεται ώριμη από τις κομματικές κακουχίες, ακουμπάει στη νέα γελοιότητα, την καραμελωμένη ρητορεία για τον νεοφιλελευθερισμό.
Με δύο λόγια, η πρόταση της Φώφης ήταν παραδοσιακά δογματική: Προτείνω αυτό. Τέλος. Άντε, επειδή είστε καλά παιδιά, πάρτε και μερικές διευκρινίσεις που ήρθαν την επομένη από τον Χρηστίδη. Εγώ συζητώ μόνο μ’ εκείνους που έχουν φτιάξει μια παρέα. Ξέρεις, εγώ έχω τη μεγαλύτερη, μην το ξεχνάτε… Επομένως “’όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν”.
Γιατί δογματική; Επειδή δεν φρόντισε να υπάρξει ένα “κυτίο παραπόνων”, ένας κάποιος μηχανισμός υποδοχής των ενστάσεων, μια ομάδα υπερκομματικής εργασίας, μια Επιτροπή Αξιολόγησης των αστερίσκων, ώστε να ενσωματωθούν οι προβληματισμοί και οι παρατηρήσεις που φυσικώ τίνι τρόπω θα διατύπωναν οι αποδέκτες της πρότασης.
Και πάλι ο Βενιζέλος διόρθωσε κομψά την Φώφη, χωρίς να την αδειάσει. Εν πρώτοις “κατέβασε στροφές” μπροστά στην αστόχαστη κατά του νεοφιλελευθερισμού ρητορεία της Προέδρου, αν και ξέρει ότι της αρέσει αυτός ο πετροβολισμός, είναι μάλλον η μόνη έννοια που την κάνει διακριτή, δηλαδή την διαχωρίζει ορατά από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου! Ιπποτικά ο Βαγγέλης μίλησε την πρώτη φορά για “κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία” και τη δεύτερη φορά για “προοδευτικό κέντρο”, εξηγώντας ότι η επιμονή της Φώφης στην κεντροαριστερά αποτελεί αυτοπεριορισμό. Κι έχει δίκιο.
Ούτε αυτός όμως ούτε άλλος, από εκείνους τουλάχιστον που βγήκαν δημόσια και πήραν το λόγο, δεν επέμενε στον κινηματικό χαρακτήρα της προσπάθειας που πρέπει να καταβάλλει ο μεσαίος χώρος. Βέβαια, πολύ κοντά στην κινηματική λογική είναι η συνέντευξη Κωνσταντινόπουλου που λέει “δεν αποδέχομαι συνδιάσκεψη κορυφής, διεκδικώ την κινητοποίηση των πολιτών”, αλλά, πάλι, χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ πιο δυνατό, για να συγκινήσει τους ανένταχτους δημοκράτες, από τους οποίους αποτελείται και το μεγαλύτερο κόμμα σήμερα στην Ελλάδα, το κόμμα της αποχής.
Και δεν μιλάει κανείς για κινηματικό χαρακτήρα του μεσαίου χώρου, ούτε υπηρετεί την ιδέα, επειδή σαν δημοκρατικό όραμα έχει ένα εντελώς άβολο προαπαιτούμενο: Να σχηματίσουν ένα Συμβουλευτικό Σώμα όλοι οι επώνυμοι του χώρου, μια Γερουσία, ν’ ανέβουν στο πατάρι, να κάτσουν ήσυχα στη “γαλαρία”, στοχαστικά, και από κει, με περίσκεψη, να “βάζουν πλάτη” για να πετύχουν στο έργο τους οι εφεδρείες, δηλαδή οι φρέσκες δυνάμεις του κεντρώου χώρου που θα βγουν μπροστά για να πραγματώσουν τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Για να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή το ζήτημα:
Αν ο ανένταχτος δημοκράτης δεν συγκινηθεί ουσιαστικά από την πρόταση της Φώφης ή του Γιώργου ή του Σταύρου ή της Άννας ή του Αλέκου ή του Χάρη ή του Θάνου, αν δεν αισθανθεί ότι είναι ΚΑΙ αυτός μέλος της αναγεννητικής δύναμης του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου, όχι μόνο θ’ αποτύχουν όλες οι προσπάθειες της ηγεσίας, θα είναι και κολάσιμες αποπάνω, επειδή για μιαν ακόμα φορά περιφρόνησαν τον δημοκράτη που.. τι θέλει ρε γαμώτο… να έχει λόγο θέλει, σεβαστό λόγο, χωρίς να διεκδικεί κανένα αξίωμα…
Με δύο λόγια, η πρόταση της Φώφης ήταν παραδοσιακά δογματική: Προτείνω αυτό. Τέλος. Άντε, επειδή είστε καλά παιδιά, πάρτε και μερικές διευκρινίσεις που ήρθαν την επομένη από τον Χρηστίδη. Εγώ συζητώ μόνο μ’ εκείνους που έχουν φτιάξει μια παρέα. Ξέρεις, εγώ έχω τη μεγαλύτερη, μην το ξεχνάτε… Επομένως “’όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν”.
Γιατί δογματική; Επειδή δεν φρόντισε να υπάρξει ένα “κυτίο παραπόνων”, ένας κάποιος μηχανισμός υποδοχής των ενστάσεων, μια ομάδα υπερκομματικής εργασίας, μια Επιτροπή Αξιολόγησης των αστερίσκων, ώστε να ενσωματωθούν οι προβληματισμοί και οι παρατηρήσεις που φυσικώ τίνι τρόπω θα διατύπωναν οι αποδέκτες της πρότασης.
Και πάλι ο Βενιζέλος διόρθωσε κομψά την Φώφη, χωρίς να την αδειάσει. Εν πρώτοις “κατέβασε στροφές” μπροστά στην αστόχαστη κατά του νεοφιλελευθερισμού ρητορεία της Προέδρου, αν και ξέρει ότι της αρέσει αυτός ο πετροβολισμός, είναι μάλλον η μόνη έννοια που την κάνει διακριτή, δηλαδή την διαχωρίζει ορατά από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου! Ιπποτικά ο Βαγγέλης μίλησε την πρώτη φορά για “κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία” και τη δεύτερη φορά για “προοδευτικό κέντρο”, εξηγώντας ότι η επιμονή της Φώφης στην κεντροαριστερά αποτελεί αυτοπεριορισμό. Κι έχει δίκιο.
Ούτε αυτός όμως ούτε άλλος, από εκείνους τουλάχιστον που βγήκαν δημόσια και πήραν το λόγο, δεν επέμενε στον κινηματικό χαρακτήρα της προσπάθειας που πρέπει να καταβάλλει ο μεσαίος χώρος. Βέβαια, πολύ κοντά στην κινηματική λογική είναι η συνέντευξη Κωνσταντινόπουλου που λέει “δεν αποδέχομαι συνδιάσκεψη κορυφής, διεκδικώ την κινητοποίηση των πολιτών”, αλλά, πάλι, χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ πιο δυνατό, για να συγκινήσει τους ανένταχτους δημοκράτες, από τους οποίους αποτελείται και το μεγαλύτερο κόμμα σήμερα στην Ελλάδα, το κόμμα της αποχής.
Και δεν μιλάει κανείς για κινηματικό χαρακτήρα του μεσαίου χώρου, ούτε υπηρετεί την ιδέα, επειδή σαν δημοκρατικό όραμα έχει ένα εντελώς άβολο προαπαιτούμενο: Να σχηματίσουν ένα Συμβουλευτικό Σώμα όλοι οι επώνυμοι του χώρου, μια Γερουσία, ν’ ανέβουν στο πατάρι, να κάτσουν ήσυχα στη “γαλαρία”, στοχαστικά, και από κει, με περίσκεψη, να “βάζουν πλάτη” για να πετύχουν στο έργο τους οι εφεδρείες, δηλαδή οι φρέσκες δυνάμεις του κεντρώου χώρου που θα βγουν μπροστά για να πραγματώσουν τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Για να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή το ζήτημα:
Αν ο ανένταχτος δημοκράτης δεν συγκινηθεί ουσιαστικά από την πρόταση της Φώφης ή του Γιώργου ή του Σταύρου ή της Άννας ή του Αλέκου ή του Χάρη ή του Θάνου, αν δεν αισθανθεί ότι είναι ΚΑΙ αυτός μέλος της αναγεννητικής δύναμης του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου, όχι μόνο θ’ αποτύχουν όλες οι προσπάθειες της ηγεσίας, θα είναι και κολάσιμες αποπάνω, επειδή για μιαν ακόμα φορά περιφρόνησαν τον δημοκράτη που.. τι θέλει ρε γαμώτο… να έχει λόγο θέλει, σεβαστό λόγο, χωρίς να διεκδικεί κανένα αξίωμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου