Μανδραβέλης εναντίον Σαμαρά: Μαζί με την παλαβή αριστερά ανέβηκε στα κάγκελα του Συντάγματος

Το μεγαλύτερο αμάρτημα του κ. Αντώνη Σαμαρά ήταν τέσσερις λέξεις: «Δεν συναινώ στο λάθος». Ηταν τότε που μαζί με όλες τις συνιστώσες της παλαβής αριστεράς ανέβηκε στα κάγκελα της πλατείας Συντάγματος, προσδοκώντας τα εύκολα οφέλη μιας αναντίστοιχης με τις ανάγκες του τόπου αντιπολίτευσης· μιας αντιπολίτευσης που μόνο στόχο είχε την κατεδάφιση του αντιπάλου και «μετά βλέπουμε».
Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή

Αυτό πληρώθηκε ακριβά. Οχι μόνον για τον τόπο αλλά και για τη Νέα Δημοκρατία. Ολοι θυμόμαστε ότι στις πρώτες εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε –πήρε μόλις 12%–, αλλά οι αμέσως επόμενες εκλογές έκρυψαν την κατάρρευση της Ν.Δ. Δεν τα πήγε και πολύ καλύτερα: 18% πήρε, μια ανάσα μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μικροπολιτικά παίγνια έχουν κοντά ποδάρια.

Η πρώτη μεγάλη ήττα του κ. Γιώργου Παπανδρέου ήταν στην αντιπολίτευση. Τότε που το κόμμα τον τράβηξε από το μανίκι και –ενάντια στα πιστεύω του και στις διακηρύξεις του– δεν ψήφισε την αναθεώρηση του άρθρου 16. Ηταν η εποχή που το πολιτικό σκηνικό και η πλατεία Κολωνακίου φλογίζονταν από το ευφυολόγημα περί «δεξιάς παρένθεσης».

«Το αστείο ήταν», γράφαμε παλιότερα, «ότι και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πολιτεύονταν με αυτό το άγχος. Ο κ. Κώστας Καραμανλής δεν προχωρούσε τις δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν ο τόπος, διότι φοβόταν ότι θα πέσει, και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν “τα άλλαζε όλα στο κόμμα”, διότι θα καλούνταν σύντομα να κυβερνήσει και χρειαζόταν το “όλον ΠΑΣΟΚ” για να τα βγάλει πέρα.

Η νάρκη της “δεξιάς παρένθεσης” ήταν το ιδανικό άλλοθι του συντηρητισμού που πλάκωσε τη χώρα. Τίποτα δεν εκινείτο στο παρόν, διότι όλοι πρόσμεναν ότι κάτι θα γίνει στο άμεσο μέλλον». («Φαντάσματα στίξεως», «Η Καθημερινή», 1.2.2015) Μετά την καταψήφιση του άρθρου 16, το 2006, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές το 2007.

Είναι πολλοί στη Ν.Δ. που ουρλιάζουν για την ανάγκη ισοπεδωτικής αντιπολίτευσης. Η προτεινόμενη στρατηγική είναι «Γιούργια στον ταβά με τα κουλούρια και μετά βλέπουμε». Είναι η στρατηγική της αντίθεσης και ουχί της θέσης, δηλαδή «Να χάσουν αυτοί» και ουχί να «Κερδίσουμε εμείς και ο τόπος». Δυστυχώς πολλοί μέσα στη Ν.Δ. δεν μαθαίνουν τίποτε από την πρόσφατη ιστορία. Ούτε καν από την καζούρα που κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ παραθέτοντας τα «όχι» που είπε κατά το παρελθόν το κυβερνών κόμμα σε αντιδιαστολή με τα «ναι» που λέει σήμερα.

Ολοι καταλαβαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Η παράσταση νίκης του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις είναι συντριπτική. Οσοι αδημονούν για την εξουσία ρωτούν «πότε;». Οσοι προβληματίζονται για τη χώρα ρωτούν «πώς;». Ποιοι είναι οι όροι ήττας του κυβερνώντος εθνικολαϊκιστικού υβρίδιου; Με τι προίκα θα κερδίσουν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις;

Θα κερδίσουν με τους βραχυπρόθεσμους όρους του 2012 ή με ένα πρόγραμμα που θα πείσει εκείνους που δεν ψηφίζουν ότι η χώρα αξίζει μια σοβαρή προσπάθεια να κερδίσει το μέλλον με νέους όρους και νέες πολιτικές πρακτικές; Η λογική του «γιούργια» επιβεβαιώνει τις υποψίες των πιο κυνικών, εκείνων που ισχυρίζονται ότι «όλοι το ίδιο είναι». Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πράγμα: Το «Γιούργια και μετά βλέπουμε» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πρόσφατο για να τσιμπήσουν οι πολίτες, εκείνοι που δεν είναι αφιονισμένοι με την προοπτική της εξουσίας.