Ζωή να έχουμε κι από Μνημόνια...

Αρνούμαι να συμμετάσχω στη δημόσια συζήτηση που αφορά τα έργα και τις ημέρες της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο προεδρείο της Βουλής καθώς θεωρώ ότι το αν είναι κατάλληλη ή όχι για τη θέση έχει κριθεί πολύ πριν την αναλάβει. Αυτοί που την ψήφισαν, ιδιαίτερα οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να αναλάβουν και την ευθύνη που τους αναλογεί, αν και δεν διακρίνω κάποια τέτοια διάθεση.

Αντιθέτως, αρχίζω όλο και πιο πολύ να υποψιάζομαι ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις της κ. Κωνσταντοπούλου αποτελούν μέρος ενός γενικότερου κυβερνητικού σχεδίου αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης την ώρα που το νέο Μνημόνιο είναι ήδη εδώ. Μέρος του ίδιου σχεδίου είναι και η εξεταστική για το Μνημόνιο, με την οποία και εξοφλείται με τρόπο προκλητικό κάποιου τύπου γραμμάτιο προς το Νέρωνα Καραμανλή. Φυσικά, όταν η Επιτροπή αυτή θα ολοκληρώσει το έργο της, ουδείς πλέον θα ασχολείται με το θέμα.

Κατά τα λοιπά, η χώρα οδεύει ολοταχώς προς το 3ο Μνημόνιο και το μόνο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με την Τρόικα είναι το αν είναι οι όροι θα είναι πολύ σκληροί ή πάρα πολύ σκληροί. Σκεφθείτε μόνο πόσο καιρό έχετε να ακούσετε τη φράση «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και θα κατανοήστε για το που πάνε τα πράγματα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων τα έχει καταφέρει τόσο άσχημα που ο κίνδυνος της χρεοκοπίας δεν έχει εκλείψει καθώς Τσίπρας και Βαρουφάκης καθυστερούν την ολοκλήρωση της κωλοτούμπας διαπραγματευόμενοι αποκλειστικά και μόνο με το εγχώριο ακροατήριο. Όσο πιο πολύ αργούν, τόσο πιο σκληρά μέτρα θα χρειαστεί στο τέλος να πάρουν και τόσο περισσότερος χρόνος θα απαιτηθεί για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας, την ώρα που όλο και περισσότερες εικόνες χάους φτάνουν στις οθόνες μας από ένα φεστιβάλ αναρχίας ανά την Ελλάδα εις βάρος ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και δημοσίων κτηρίων.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι όλα αυτά συνθέτουν την καλή εκδοχή ερμηνείας των ενεργειών της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Υπάρχει πάντα και το σενάριο μιας αληθινής προδοσίας που περιλαμβάνει μια συνειδητή πορεία προς τη δραχμή, το οποίο συνεχίζω να εκτιμώ ελάχιστα πιθανό, ακριβώς λόγω του προδοτικού χαρακτήρα του.

Πρώτη φορά Αριστερά μεν, η Μεταπολίτευση είναι ακόμα εδώ δε.