Ο τύπος και η ουσία Του Παναγιώτη Δ. Ντούκα

       

 

Σαν Έλληνες μας αρέσει να δειχνόμαστε στους άλλους, να «κλέβουμε» την παράσταση, γενικά μας αρέσει να φαινόμαστε όχι να είμαστε. Γι’ αυτό και εντυπωσιαζόμαστε από άτομα με βροντερή φωνή, που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι και ουρλιάζουν, χωρίς να λένε κάτι το ουσιαστικό, μας αρκεί το ουρλιαχτό τους…..
Και φωνάζουμε και εμείς, για να γίνουμε κάτι, για να εντυπωσιάζουμε. Αλλά και που φωνάζουμε και βαράμε τα χέρια μας συνεχώς στα τραπέζια τι ουσιαστικό πετυχαίνουμε; ΤΙΠΟΤΕ….Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να σπαταλάμε λίγο ακόμη από τον χρόνο μας, να τα «αφήνουμε για αργότερα» και έχει ο θεός (της Ελλάδας).
Όταν, όμως, έρχεται η ώρα να δεχθούμε κριτική από τον οποιονδήποτε, είμαστε το «ευλογημένο» έθνος των Ελλήνων που είναι ιερό και έχει την ευλογία του θεού, είμαστε εμείς που φτιάξαμε τον Παρθενώνα (ας μην κάναμε κάτι μετά από αυτό) είμαστε εμείς τα παιδιά του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ας μην είμαστε άξιοι να τους φτάσουμε, ούτε να τους μιμηθούμε.
Κι όσοι αμφισβητούμε αυτή την υπεροχή της Ελλάδας και των Ελλήνων, είμαστε οι εθνικοί μειοδότες, οι μασόνοι προδότες της Ελλάδας που έχουμε συμφωνήσει με τους νεοταξίτες και την Λέσχη Μπίντελμπεργκ να διαλύσουμε την αντισυστημική Ελλάδα που χαλάει την σούπα του συστήματος για την κυριαρχία των μασόνων ανά την υφήλιο.
Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία, με συμπλήρωμα τους 20χρονους που δεν τους απασχολεί τίποτα, μιας και έχουν ακόμη τα χρήματα για να πιουν καφέ και να πάνε την βόλτα τους.
Αυτή την κοινωνία θα κληθώ να υπηρετήσω σε λίγα χρόνια, όταν θα βγω στην αγορά εργασίας κι όταν θα κληθώ να πάω στον στρατό για την μαμά πατρίδα.
Αυτήν όμως την κοινωνία έχω σιχαθεί…. την έχω σιχαθεί όχι γιατί πάτωσε, ο καθένας μας μπορεί να πέσει σε βούρκο, αλλά γιατί κάνει τα πάντα για να μείνει μέσα στον βούρκο και να μην βγει ποτέ από αυτόν. Την έχω σιχαθεί γιατί σχεδόν κανένας δεν θέλει να αλλάξει, να κινηθεί, για να βγει από τον βούρκο, τους αρέσει που δεν πνίγονται, ευχαριστιούνται με αυτή την οριακή κατάσταση μεταξύ ζωή και θανάτου.
Και είμαστε λίγοι αυτοί που θέλουμε να αναπνεύσουμε, να αλλάξουμε, με όποιο κόστος ακόμη και για τους εαυτούς μας, είμαστε εμείς οι ηλίθιοι που δεν το βάζουμε κάτω.

«Ηλίθιος» όμως ήταν και όποιος δεν προσκύναγε τον Χίτλερ στην Γερμανία το 1936. Παίρνουμε, λοιπόν, παράδειγμα από αυτούς τους «ηλιθίους» και συνεχίζουμε με πιο πολύ πάθος, να βουλιάζουμε μέσα στην «βλακεία» μας

                                                                           

/www.thebest.gr