Το νοσοκομείο Αγρινίου και η Ιατρική κοινότητα της πόλης, δικαιούνται να υπερηφανεύονται για τον χειρουργό που τόσες ζωές έχει σώσει και που πιστός πάντα στο καθήκον είναι στην ώρα της κρίσης εκεί για να δώσει τις μάχες του. Συνάδελφοί του και πολίτες, μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον άνθρωπο (και τονίζουν ότι το «Α» θα πρέπει να είναι κεφαλαίο) που τόσα έχει προσφέρει στην επιστήμη του και στο κοινωνικό σύνολο. Υπό αντίξοες συνθήκες και με δεδομένα τα προβλήματα που ταλανίζουν τη δημόσια υγεία, ο κ. Κώστας Μπακόπουλος είναι πάντα σε ετοιμότητα, πρόθυμος, συνεργάσιμος, δεκτικός και συμπαραστάτης των ασθενών του αλλά και των οικείων τους που σε τέτοιες περιπτώσεις ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά.
Για να τα καταφέρει βέβαια, φροντίζει να αναπτύσσει και να εμπλουτίζει τις γνώσεις του με κάθε εξέλιξη στον τομέα της νευροχειρουργικής.
Ο ίδιος άλλωστε δηλώνει στο «Γ» οπαδός της δια βίου μάθησης και εξηγεί πως το να υπηρετεί κανείς σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο όπως αυτό του Αγρινίου, δεν σημαίνει πως πρέπει να μένει στάσιμος και να μην προχωρά, ώστε, μέσω της προσωπικής του επιστημονικής εξέλιξης να αναπτυχθεί το ίδιο το νοσοκομείο. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στο προσωπικό του μεράκι και στην επιστήμη του για την καλή λειτουργία και αναβάθμιση του νοσοκομείου, στηρίχθηκε η όλη οργάνωση της κλινικής. Πριν από τέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο Αγρινίου δεν υπήρχε καν νευροχειρουργός. Σε ότι αφορά τον εξειδικευμένο, και σημαντικότατο τομέα της νευροχειρουργικής, δεν καμιά υποδομή, καμιά ειδική γνώση για τη σωστή διαχείριση σοβαρότατων περιστατικών που έχρηζαν άμεσης νευροχειρουργικής περίθαλψης . Και πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησαν όλα από το μηδέν. Χωρίς στην αρχή μηχανήματα ή νευροχειρουργικά εργαλεία. Βέβαια νευροχειρουργική κλινική δεν υπάρχει ούτε και σήμερα. Υπάρχει όμως το δυναμικό.
Ξεκίνημα με… δανεικά εργαλεία
Τα εργαλεία ήρθαν στο Αγρίνιο δανεικά από το νοσοκομείο του Πύργου με την προσωπική του επιμέλεια, έως ότου, δύο χρόνια μετά την άφιξη του, αγοράσαμε επιτέλους τα δικά μας: «Στην αρχή πέσαμε σε κακές συγκυρίες. Το πρόβλημα ήταν αφενός η έλλειψη εργαλείων και αφετέρου, το που θα νοσηλευτούν οι άρρωστοι. Ακόμα έπρεπε τις ώρες που λείπω εγώ να τους παρακολουθεί κάποιος. Το πρώτο λοιπόν που κάναμε για αρχή, ήταν μια βασική εκπαίδευση των ειδικευομένων ιατρών της γενικής χειρουργικής και καθορίστηκαν κάποια κρεβάτια της χειρουργικής στα οποία θα νοσηλεύονταν τα νευροχειρουργικά περιστατικά. Και ακόμα, έγινε μια ιδιαίτερη εκπαίδευση στο νοσηλευτικό προσωπικό και οι νοσηλευτές ανταποκρίθηκαν ιδιαιτέρως θετικά, παρ’ ότι τους φορτώναμε δουλειά. Μια δουλειά που δεν τη ξέρανε, μια δουλειά εξαιρετικά δύσκολη, γιατί ο νευροχειρουργικός άρρωστος, είναι εξαιρετικά δύσκολος άρρωστος. Στη συνέχεια υπήρξε μια καθυστέρηση στο να έρθουν τα πρώτα εργαλεία. Πήραμε δανεικά εργαλεία από το νοσοκομείο του Πύργου. Ο νευροχειρουργός από το νοσοκομείο αυτό είχε φύγει και είχαν μόνο τα εργαλεία. Τα δανειστήκαμε λοιπόν και ήταν όμως εργαλεία μόνο για επεμβάσεις του εγκεφάλου. Με αυτά προχωρήσαμε για αρκετό χρονικό διάστημα, μέχρι που δύο χρόνια μετά ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και αγοράστηκαν πλέον τα εργαλεία του νοσοκομείου μας τα οποία μάλιστα τελευταία τα συμπληρώσαμε με εργαλεία και για τη σπονδυλική στήλη» εξιστορεί στο «Γ» ο κ. Μπακόπουλος.
Με αυτά λοιπόν άρχισαν να γίνονται επεμβάσεις τις οποίες ήταν δυνατό να υποστηρίξει το νοσοκομείο Αγρινίου. Και όπως αποδείχθηκε σε βάθος χρόνου, ήταν αυτά τα εργαλεία που χρειαζόντουσαν για το 95% των νευροχειρουργικών περιστατικών που κατεύθυναν. «Αυτό όμως που εξακολουθεί να έχει ανάγκη το νευροχειρουργικό, είναι ένα νευροχειρουργικό μικροσκόπιο. Για το νέο νοσοκομείο, έχω ακούσει πως έχει προβλεφθεί αυτό το ειδικό εργαλείο και θα είναι ιδανικό να έρθει, γιατί είναι το μόνο που λείπει από τον εξοπλισμό μας. Και τα στάνταρ που μπήκαν για την αγορά των μηχανημάτων που διαθέτει αυτή τη στιγμή ήταν πάρα πολύ υψηλά. Σε αυτό το θέμα δεν μπήκαν εκπτώσεις. Είμαστε πλήρως καλυμμένοι σε ότι αφορά την περίθαλψη των ασθενών που μπαίνουν αλλά και το επίπεδο της παρακολούθησης με ότι χρειάζεται. Έχουμε ακόμα και μηχανήματα που δεν διαθέτουν άλλα μεγάλα νοσοκομεία. Πληρούμε τα στάνταρ που μπαίνουν διεθνώς για την παρακολούθηση και την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων αρρώστων», τονίζει, δικαίως περήφανα, ο ίδιος.
«Χρειάζεται ένας ακόμη νευροχειρούργος»
Το έργο του όμως, για να το φέρει σε πέρας, χρειάζεται να είναι ο ίδιος στο νοσοκομείο 30 μέρες στο μήνα. Εκεί για κάθε περιστατικό, κάθε ώρα, κάθε στιγμή του 24ώρου εάν καταστεί αναγκαίο. Όπως και ο ίδιος εξηγεί, το νοσοκομείο χρειάζεται έναν ακόμη νευροχειρουργό που θα μπορεί κάποιες μέρες να τον αντικαθιστά.
Τα τελευταία χρόνια, η δυσπιστία που υπήρχε απέναντι στο νοσοκομείο Αγρινίου και στο τι περιστατικά μπορεί αυτό να αντιμετωπίσει, έχει αρχίσει να υποχωρεί… Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως αυτό οφείλεται κατά πολύ στον ίδιο τον κ. Μπακόπουλο. «Μου έκανε τρομακτική εντύπωση ότι ο κόσμος για καιρό δεν ήξερε πως στο νοσοκομείο υπάρχει νευροχειρουργός. Δύο χρόνια ήμουν εδώ και στην πόλη δεν ήξεραν πως το νοσοκομείο του διέθετε τέτοια ειδικότητα. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να αποκτά εμπιστοσύνη στο νοσοκομείο, τουλάχιστον σε ότι αφορά την νευροχειρουργική. Όσοι βγήκαν από δω αλλά και οι συγγενείς τους κατάλαβαν πως τελικά αυτό το νοσοκομείο μπορεί να τους προσφέρει υπηρεσίες το λιγότερο ισάξιες άλλων νοσοκομείων στα οποία πίστευαν ότι θα βρουν καλύτερη περίθαλψη…»
Και είναι πάρα πολλοί εκείνοι, που πλέον όχι απλά δεν δυσπιστούν απέναντι στη νευροχειρουργική του νοσοκομείου, αλλά, άνθρωποι που πέρασαν από τα χέρια του και βγήκαν ζωντανοί και αλώβητοι, ψάχνουν τα λόγια να περιγράψουν την ευγνωμοσύνη τους απέναντι του. Όταν ρωτά κανείς τον κ. Μπακόπουλο, τι είναι το σημαντικότερο στη δουλειά αυτή, απαντά πως είναι η ανθρωπιά. Πράγμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, στην Ελληνική δημόσια υγεία του σήμερα όμως, δυστυχώς τα αυτονόητα έχουν καταστεί δυσεύρετα. «Ο τρόπος προσέγγισης του ασθενούς και των δικών του ανθρώπων, ειδικά όταν βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση, είναι πάρα πολύ σημαντικός. Η καλή επικοινωνία με τον ασθενή και τους οικείους του, θα λειτουργήσει υπέρ της καλύτερης αντιμετώπισης του προβλήματος».
«Μου έδωσε την ταυτότητα του ζωντανού»
Είναι για αυτή την ανθρωπιά για την οποία μιλούν στο «Γ» εκείνοι που, οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους, πέρασαν από τα χέρια του και που είναι σήμερα κοντά μας, να χαμογελούν και να μιλούν για το γιατρό που τους ξαναέφερε στη ζωή.
Ο μαέστρος της Δημοτικής Φιλαρμονικής Αγρινίου κ. Βασίλης Κονίδας, αναφερόμενος στο πολύ σοβαρό ατύχημα που είχε πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, μιλά για τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. «Ο άνθρωπος αυτός μου έδωσε ζωή για δεύτερη φορά. Εγώ δεν τον ευγνωμονώ μόνο για αυτό, αλλά για τον άνθρωπο που γνώρισα μετά, αφού μου έδωσε και πάλι την «ταυτότητα» του ζωντανού. Δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω το ήθος, την ευφυΐα, την διορατικότητα και την καλή του πρόθεση. Αυτού του είδους οι γιατροί, έρχονται ,κατά τη γνώμη μου, σταλμένοι απ’ τον Θεό. Δεν νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι τυχαία εδώ… Είναι ένα δώρο Θεού για όλη την περιοχή το γεγονός ότι βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός κοντά μας. Κάνει δώρο στους ανθρώπους τη ζωή. Ο τόπος μας πλέον πρέπει να αισθάνεται και πιο περήφανος αλλά και πιο σίγουρος. Αρκεί να τον ακούσουμε, αρκεί να τον στηρίξουμε…»
Αλλά και ο κ. Ζαχαρίας Δανιάς, που ο πατέρας του χειρουργήθηκε από τον κ. Μπακόπουλο, μιλά για τον γιατρό με παρόμοιο θαυμασμό και αγάπη: «Είναι ο γιατρός εκείνος που ασκεί λειτούργημα, ένα «κόσμημα» για το νοσοκομείο μας. Είναι ο λόγος που έχω αυτή τη στιγμή τον πατέρα μου. Και θέλω να τονίσω πως, αν υπήρχε ξεχωριστή νευροχειρουργική κλινική τα θαύματα που θα έκανε θα ήταν διπλά. Τα πάντα περνάνε από το χέρι του. Είναι εκεί για τον ασθενή και τους δικούς του ανθρώπους. Και αυτό είναι του τον κάνει να ξεχωρίζει: η ανθρωπιά του».
Μαρίνα Ζαρκαβέλη, από την εφημερίδα «Γεγονός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου