«Χώσιμο» Μανδραβέλη: Γιατί αγνοούν την περίοδο που ο Σαμαράς ανέβαινε στα κάγκελα του αντιμνημονίου;

Στο σταλινικό σύμπαν το κόμμα είναι υπεράνω όλων και προπαντός της αλήθειας. Για τους κομμουνιστές αληθές είναι το κομματικό και ουχί το αντίστροφο. Γι’ αυτό και παλάβωσαν. Εβλεπαν κατά καιρούς τις διδαχές τού κόμματος να βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα και έφτιαχναν περίτεχνες «διαλεκτικές» θεωρίες για το πόσον είναι στραβός ο γιαλός και πόσο ορθά αρμενίζει το κόμμα.

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή

Το ψέμα στην κομμουνιστική σκέψη είναι όπλο στη μάχη για την επικράτηση της μίας και μεταφυσικής «αλήθειας», που είναι ο κομμουνισμός. Είναι νόθο παιδί της 11ης Θέσης του Καρλ Μαρξ, που λέει: «Οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε». Και οι σταλινικοί, προκειμένου να αλλάξουν τον κόσμο, τού άλλαξαν τον αδόξαστο με τα ψέματα.

Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στην Ελλάδα εμπότισε βαθιά την ελληνική πολιτική σκέψη με τέτοιου τύπου σοφίσματα. Τα υιοθετούν ακόμη και συγγραφείς υπεράνω υποψίας, σφοδροί πολέμιοι του σταλινισμού, όπως είναι ο πολυγραφότατος κ. Σάκης Μουμτζής.

Στο άρθρο του «Η ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, υπεράνω όλων!» (συνεπώς και της αλήθειας) ο κ. Μουμτζής γράφει για τη στάση της Ν.Δ. σχετικά με τον κ. Κώστα Καραμανλή και την καταστροφική πολιτεία του. Το μέγα θέμα είναι «πώς θα πορευθεί η Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή αν θα βαδίσει ενωμένη και συντεταγμένη προς την εκλογική νίκη ή αν θα βυθιστεί σε έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας, με οδυνηρά αποτελέσματα για την ενότητά της. Φαίνεται πως πολλοί νεοδημοκράτες αγνοούν πως το κόμμα τους παραμένει αδιαταράκτως συμπαγές, γιατί όλα, μα όλα, τα στελέχη του υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τη διακυβέρνηση 2004-2009, καθώς και αυτήν του 2012-2014. Κι έτσι πρέπει». (Liberal, 7/8/2016)

«Αδιαταράκτως συμπαγής» η Νέα Δημοκρατία; Στο 19% έφτασε κάποια στιγμή και εκτός αυτού υπήρξαν η διάσπαση των ΑΝΕΛ και το φούντωμα της απεχθούς ακροδεξιάς. Αλλά γιατί ο κ. Μουμτζής αγνοεί την περίοδο 2009-2012, όταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς είχε ανεβεί (μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ) στα κάγκελα του αντιμνημονίου; Δεν χρήζει υπεράσπισης εκείνη η περίοδος από τους νεοδημοκράτες; Τι κι αν δεν κυβερνούσε η Ν.Δ.; Με τη στάση της έδωσε αστική σφραγίδα στην παλαβομάρα των ακραίων, σημάδεψε πολύ περισσότερο τον τόπο απ’ όσο η διακυβέρνηση της περιόδου 2012-2014. Ο καλός σταλινικός πρέπει όλα να τα δικαιολογεί.

Ο συγγραφέας του δίτομου έργου «Η κόκκινη βία. Η μνήμη και η λήθη της Αριστεράς» (εκδ. Επίκεντρο) υιοθετεί τα δόγματα της Αριστεράς περί της «ορθής» χρήσεως της μνήμης και της λήθης. «Στην πολιτική πρακτική», γράφει, «κυριαρχούν δύο πολύ απλές έννοιες. Ο συσχετισμός των δυνάμεων τόσο στο γενικότερο πεδίο όσο και στο εσωκομματικό και ο υπολογισμός του κόστους και του οφέλους μιας πολιτικής».

Μα άμα είναι τόσο κυνικά τα πράγματα, γιατί να φύγει ο κ. Αλέξης Τσίπρας και να αναλάβει την πρωθυπουργία ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης; Το ίδιο μνημόνιο θα εφαρμόσουν, και σε ό,τι αφορά τα μαθήματα πολιτικού κυνισμού ο νυν πρωθυπουργός αποδείχθηκε μαέστρος· κινήθηκε μόνο με τον γνώμονα κόστους-οφέλους για το κόμμα του. Κατηγορείται, μάλιστα, ότι το έκανε με εξαιρετική επιτυχία.

Επομένως, πειράματα θα κάνουμε;