Μια Αγρινιώτισσα στις καλύτερες μαραθωνοδρόμους

        

ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Μαρίνα Ζαρκαβέλη
Είναι μόλις 21 ετών. Κατάγεται από το Αγρίνιο και η πορεία της στους δρόμους ξεκίνησε πρόσφατα. Μόλις πριν 4 χρόνια. Ένα φωτεινό πρόσωπο, με καθαρό βλέμμα που αποπνέει ειλικρίνεια, θέληση και ταπεινότητα. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά δηλαδή που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε σωστό αθλητή.
Η ιστοσελίδα runningnews.gr την κατέταξε πρόσφατα στη λίστα με τις καλύτερες γυναίκες μαραθωνοδρόμους για το 2013 που τερμάτισαν μέσα στο «γυναικείο» όριο των 4 ωρών λαμβάνοντας υπ’όψιν τα αποτελέσματα μαραθωνίων που διεξήχθησαν σε διάφορες πόλεις του κόσμου φέτος.
Η Ειρήνη Κοντοπάνου μιλά στο «Γ» για όλα όσα ονειρεύεται, τους στόχους της και την ανάγκη της να ξεπερνά σε κάθε αγώνα τον εαυτό της, το προσωπικό της ρεκόρ που πάντα θα το αφιερώνει στον άνδρα της ζωής της. Τον πατέρα της που δε ζει πια, τον νιώθει όμως δίπλα της να τη στηρίζει σε κάθε της προσπάθεια. Άλλωστε για εκείνον, για το χατίρι του, ξεκίνησε να αγωνίζεται.
«Άρχισα να ασχολούμαι με το άλμα εις μήκος πριν από πέντε χρόνια με τη Γυμναστική Εταιρία Αγρινίου. Έπειτα εντάχθηκα στον Σύλλογο Δρομέων Αγρινίου. Το αγάπησα από την αρχή, πολύ απλά επειδή ήταν κάτι που ήθελε ψυχή».
Η ιδέα να τρέξει σε μαραθώνιο, όπως η ίδια η Ειρήνη εξηγεί, ήρθε αιφνίδια, όσο αιφνίδια ήρθε και ο θάνατος του πατέρα της το 2008. Για τον άνθρωπο αυτό μιλά με τόση αγάπη, θυμάται και σχολιάζει διάφορες στιγμές πριν από το τραγικό γεγονός αλλά και πως αυτό έγινε η αφετηρία για κάτι μεγάλο: «Αγωνιζόμουν σε τοπικούς αγώνες, στο μήκος και όταν έφερνα κάποιο μετάλλιο στο σπίτι με πείραζε «Μετάλλια είναι αυτά;», μου έλεγε. «Εσύ είσαι για περισσότερα!». Ήταν μια εντελώς ξαφνική απώλεια. Τη μέρα εκείνη που έχασα τον πατέρα μου, ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου. Πρώτο άθλημα, ο Μαραθώνιος. Όταν το αντιλήφθηκα, το είδα σαν σημάδι. Ήταν τότε που είπα: Θα το κάνω για σένα!»

Οι προπονήσεις ξεκίνησαν άμεσα. Η Ειρήνη μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει τρέξει στον ημιμαραθώνιο «Μιχάλης Κούσης» στο Αγρίνιο, τον γύρο της λίμνης των Ιωαννίνων, αλλά τερμάτισε με χρόνο λιγότερο των τεσσάρων ωρών και στον κλασσικό μαραθώνιο Αθηνών δύο φορές. Το 2011 και το 2013. Τώρα βάζει πλώρη για τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης.
Η ίδια θυμάται την πρώτη της συμμετοχή στον Κλασσικό Μαραθώνιο του ’11 ως μία μαγική στιγμή: «Ήταν μια μοναδική εμπειρία, δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Χιλιάδες κόσμου και εγώ ήμουν η μικρότερη. Γενικότερα για να τρέξεις σε μαραθώνιο πρέπει να είσαι άνω των 18. Ιδανικά άνω των 25, για να έχουν διαμορφωθεί και να έχουν αντοχή τα όργανα του σώματος. Εγώ τότε μόλις είχα κλείσει τα 18. Αφού να φανταστείτε είχε φτάσει στα αυτιά των διοργανωτών. Ήρθε ένας στην Αθήνα και είπε, θυμάμαι, στον προπονητή μου: «άκουσα για μια μικρή από το Αγρίνιο που θα τρέξει, την ξέρεις; Και ο προπονητής μου του απαντά: «ναι εδώ από πίσω μου είναι».

Το 2012 η Ειρήνη δεν μπόρεσε να αγωνιστεί λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού. Φέτος όμως τερμάτισε 86η ανάμεσα σε 1.286 αθλήτριες του Κλασσικού Μαραθωνίου, με χρόνο 3 ώρες και 51 λεπτά.
Συνεχίζει να προπονείται καθημερνά, με ήλιο, με βροχή, «δεν με πτοεί τίποτα», λέει με χαμόγελο! Τρέχει σε δρόμους του Αγρινίου. Στον περιφερειακό, στο δρόμο προς το εκκλησάκι του Αη Γιάννη Ριγανά και το μόνο που της στέκεται εμπόδιο στις προπονήσεις της «είναι τα αδέσποτα», αναφέρει γελώντας η Ειρήνη.
Αν είναι αυτό που θα ήθελε να κάνει και την υπόλοιπη ζωή της ακόμη το σκέφτεται. «Είναι ένα αγώνισμα δύσκολο», εξηγεί. «Την πρώτη φορά που έτρεξα είχα χάσει πολλά κιλά, η μητέρα μου φοβήθηκε… Αλλά εγώ το αγαπάω, ζω από αυτό. Όταν τρέχω τα ξεχνάω όλα, δεν υπάρχουν δυσάρεστες σκέψεις. Θυμάμαι, δύο μήνες μετά από ένα μικρό χειρουργείο που είχε χρειαστεί να κάνω στην πλάτη μου, έτρεχα σε μαραθώνιο. Η μητέρα μου μου φώναζε «Είσαι τρελή!». Μπορεί! Όμως έτρεξα».
Τις δυσκολίες τις αναγνωρίζει, δεν τις παραβλέπει. Αν τη ρωτήσεις απαντά πως χρειάζεται τεράστια δύναμη. «Σωματική αλλά ακόμη περισσότερο ψυχική».
Η Ειρήνη τη διαθέτει.