Tην ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς...

 

Η απόφαση των Βενιζέλου - Κουβέλη να κατεβάσουν για ψήφιση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κόντρα στον Σαμαρά και τη ΝΔ μετατράπηκε για τους δύο εταίρους της τρικομματικής κυβέρνησης σε θέμα πολιτικής επιβίωσης, μετά από μήνες συνεχών πολιτικών υποχωρήσεων, συχνά ανεξήγητων. Γιατί μπορεί η...
ΝΔ να ήρθε πρώτη στις εκλογές του Ιουνίου, αλλά πολύ σοβαρά τραυματισμένη. Η περιπέτεια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων είχε προκληθεί μετά την επιμονή του προέδρου της ΝΔ να γίνουν εκλογές. Στις πρώτες, η ΝΔ όχι μόνο δεν είχε επιτύχει την αυτοδυναμία που είχε βάλει στόχο ο αρχηγός της αλλά είχε φτάσει στο ιστορικό χαμηλό του 18%, μια πραγματική πανωλεθρία. Για να ανέβει 11 μονάδες στις δεύτερες και να κερδίσει τον ανέτοιμο ΣΥΡΙΖΑ, είχε χρειαστεί να «ψηφίσουν» από τον Ολάντ με τη συνέντευξή του στο Mega μέχρι την «Bild», με την ανοιχτή της επιστολή προς τους Έλληνες ψηφοφόρους.

Την ίδια στιγμή, η ΔΗΜ.ΑΡ. διέθετε ένα ειδικό βάρος πολύ μεγαλύτερο του εκλογικού της ποσοστού. Από τη συμμετοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης, την οποία ήταν υποχρεωμένοι να συγκροτήσουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την στάση του Φ. Κουβέλη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, παρά το καταστροφικό 12% του Ιουνίου ήταν σε πολύ καλύτερη θέση από σήμερα, οπότε οδηγείται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια σε εκλογική πανωλεθρία. Η ελεύθερη πτώση του άλλοτε κραταιού κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχει φυσικά και άλλες αιτίες αλλά, όπως και στην περίπτωση της ΔΗΜ.ΑΡ., το συμπέρασμα είναι ότι από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μόνο η ΝΔ έχει βγει ωφελημένη. «Δεν ξέρω αν η ιστορία θα μας συγχωρήσει που κάναμε μάγκα τον Σαμαρά» έλεγε ανώτερο στέλεχός της, σχολιάζοντας τις εξελίξεις.

Το γιατί τα δύο άλλα κόμματα ξέχασαν σχεδόν αμέσως την προγραμματική συμφωνία την οποία είχαν ακριβώς επεξεργαστεί για να αποφευχθούν οι κακοτοπιές είναι απορίας άξιον. To βέβαιο είναι ότι δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μήνες για να φτάσει η ΝΔ να συμπεριφέρεται σαν τον Συναγερμό του στρατάρχου Παπάγου, ο οποίος είχε αγγίξει το 50% στις εκλογές του 1952, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ευνοιοκρατία, διορισμοί σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού ημετέρων ή φιλενάδων και ενίοτε, για να μην ξεχνιόμαστε 50 χρόνια μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, δημιουργία «παρακρατικών» ομάδων που διοικούν οργανισμούς αγνοώντας όχι μόνο τα θεσμικά όργανα αλλά και τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Στη διεθνή ιστορία των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν υπάρχει ίσως άλλο προηγούμενο που ένα από τα κυβερνώντα κόμματα να συμπεριφέρεται με τόση αλαζονεία απέναντι στα υπόλοιπα.

Η αλαζονεία αυτή είναι η μια βασική αιτία που η ΝΔ χειρίστηκε με τέτοιο άγαρμπο τρόπο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Παρότι οι δύο εταίροι είχαν δεσμευτεί δημοσίως ότι θα το υποστηρίξουν και το πράσινο φως στον Α. Ρουπακιώτη είχε δοθεί από τον ίδιο τον Α. Σαμαρά,το επιτελείο του δεν διέγνωσε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα αν, αλλάζοντας γραμμή και υποστηρίζοντας ότι ο υπάρχων νόμος επαρκεί, εξέθετε ανεπανόρθωτα τους κυβερνητικούς συμμάχους. Το Μαξίμου πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα συνέβαινε ό,τι και στις άλλες περιπτώσεις ενδοκυβερνητικών τριβών ή διαφωνιών: ότι δηλαδή οι σύμμαχοι θα υποχωρούσαν, προκειμένου να αποφύγουν τη φθορά μιας κυβέρνησης από την τύχη της οποίας -κατάφεραν να- εξαρτάται και η δική τους.

Όπως συμβαίνει όμως συχνά, η αλαζονεία είναι πολύ κακός σύμβουλος και συχνά γίνεται μπούμερανγκ: από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. μέχρι το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, η άρνηση της ΝΔ έγινε πανευρωπαϊκή υπόθεση. Βάζοντας σε σοβαρή δοκιμασία το ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό προφίλ που με τόσο κόπο προσπάθησε να δημιουργήσει ο κ. Σαμαράς, κόντρα στις αντιλήψεις βασικών συνεργατών του. Γιατί το πιστεύω των περισσότερων από αυτούς είναι ακροδεξιό, πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Όπως και τις παλιές καλές εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη ακόμη και από το συμβούλιο της Ευρώπης λόγω της χούντας, το τρίπτυχο είναι το ίδιο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.

Άλλωστε στην πραγματικότητα και πέρα από την θηριώδη κυβερνητική προπαγάνδα, η διεθνής απομόνωση της χώρας δεν έχει ουσιαστικά μειωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις χθεσινές συζητήσεις για το new deal για την ανεργία απουσίαζε μόνο η Ελλάδα που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μάλιστα ο Γ.Στουρνάρας ήταν στο Παρίσι για τον ΟΟΣΑ αλλά δεν συμμετείχε στις διεργασίες! Έτσι εξηγείται ότι ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από την τρόικα: η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει παράδοση υποταγής...

Όλα τα προηγούμενα έπρεπε να τα ξέρουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης όταν, ανεξάρτητα από την αρχική απόφαση για την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, συνέχισαν να υποστηρίζουν την πολιτική της ΝΔ χωρίς ουσιαστικές επιφυλάξεις. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η σημερινή ηγεσία της ΝΔ θεωρεί τους νεοναζί παραστρατημένα ξαδελφάκια που απλώς γουστάρουν λίγο Χίτλερ και πιστεύει ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα πρόβλημα ρατσισμού. Απλώς θεωρεί ότι κυκλοφορούν πολλοί αράπηδες στη χώρα. Μπορεί οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ να μην είναι ρατσιστές, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν ότι την ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς.


Στελιος Κούλογλου