Μόνιμο θέμα συζήτησης εντός της παράταξης τις τελευταίες δύο δεκαετίες, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε ολοκληρώσει την δεκαετία της αλλαγής, βάζοντας την σφραγίδα του στον κοινωνικό ανασχηματισμό της χώρας αλλά και στο δημοκρατικό της πρόσωπο στην Ελλάδα και τον κόσμο, ήταν η αξιολόγηση των χαρακτηριστικών κάποιων «στελεχών» τα οποία είτε με τις απόψεις τους -στην καλύτερη ...
περίπτωση- είτε με το ήθος και τη συμπεριφορά τους, λέγαμε οι περισσότεροι ότι «θα μπορούσαν να πολιτεύονται άνετα με τη Νέα Δημοκρατία, γιατί περισσότερο μοιάζουν με δεξιούς παρά με σοσιαλιστές δημοκράτες».
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το ΠΑΣΟΚ κατάντησε να σέρνεται υποκινούμενο από μια αποκλειστικά εξουσιολάγνα ηγεσία ως «κεντροαριστερή» συνιστώσα και κυβερνητική πατερίτσα, της Νέας Δημοκρατίας, στην πλέον τυχοδιωκτική και λαϊκίστικη εκδοχή από ιδρύσεως της. Έτσι λοιπόν η συγκυρία έκανε πολλά από …φαινομενικά «δεξιά λουλούδια» να ανθίσουν. Υπό την καθοδήγηση της φυσικής τους ηγεσίας και συνεβρισκόμενα πλέον στον φυσικό τους πολιτικό χώρο, διανύουν περίοδο πολιτικής ευτυχίας ως στελέχη μιας αυθεντικής ΔΕΞΙΑΣ κυβέρνησης και οραματίζονται το πολιτικό τους μέλλον μέσα στον ίδιο το χώρο όπου ταύτισαν τον πολιτικό τους εαυτό.
Η παραπάνω κριτική φυσικά δεν αφορά ολόκληρη την κοινοβουλευτική ομάδα και το στελεχιακό δυναμικό του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ ούτε καν όλους τους «υπουργίσιμους» (όσο κι αν οι τελευταίοι φλερτάρουν σύσσωμοι με τον πολιτικό τους εξεφτελισμό ως σοσιαλιστές) αφορά όμως μεγάλη μερίδα όψιμων αυλικών, γλυφτών και ιπποκόμων της κυνικότερης και ελεεινότερης δεξιάς διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης. Δεν θα δυσκολευτείτε και πολύ να τους αναγνωρίσετε μέσα από καθημερινές τους δηλώσεις και παρεμβάσεις
Άλλωστε θέλει ο Γρηγοράκος να κρυφτεί και η …δεξιά χαρά δεν τον αφήνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου