Ο Βασίλης Σαμπράκος χειροκροτεί την εμφάνιση των Αγρινιωτών, και αναρωτιέται γιατί αργεί τόσο να ενισχυθεί ουσιαστικά ο ΠΑΟΚ.
Το εντυπωσιακό δεν είναι το 2-0 του Παναιτωλικού επί του ΠΑΟΚ. Το εντυπωσιακό είναι ότι το 2-0 αδικεί κατάφωρα τον Παναιτωλικό, που έχασε πέναλτι και ένα σωρό κλασικές ευκαιρίες για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ιστορικότητα σε αυτή, την πρώτη του νίκη ever επί του ΠΑΟΚ.
Προτού σχολιάσει κανείς οτιδήποτε σχετικά με τον ΠΑΟΚ, οφείλει να αφιερώσει την αρχή για να χειροκροτήσει θερμά την εμφάνιση του Παναιτωλικού. Για τουλάχιστον 70’ λεπτά έκανε μια θαυμαστή επίδειξη του πώς πρέπει να χτίζεται μια ομάδα που έχει φιλοδοξίες και το όραμά της δεν εξαντλείται σε μια ρουτινιάρικη σεζόν με στόχο την παραμονή στην κατηγορία.
Στο τερέν του Αγρινίου εμφανίστηκε μια ομάδα που δεν στήθηκε με στόχο να προσαρμόσει το παιχνίδι της πάνω στον μεγάλο αντίπαλό της, αλλά να κρατήσει τη μπάλα το ίδιο, να δημιουργήσει και όχι μόνο να καταστρέψει, να απλωθεί και όχι μόνο να μαζευτεί στο δικό της τελευταίο 1/3, να κάνει παιχνίδι. Κάπως έτσι ο Παναιτωλικός έκανε παραπάνω από διπλάσιες ευκαιρίες από όσες έκανε ο ΠΑΟΚ. Επαιξε επιθετικά, την ώρα που κρατούσε τον αντίπαλο μακριά από την εστία του. Και το έκανε αυτό με παιχνίδι ουσιαστικό, αν κανείς αναλογιστεί ότι κράτησε τη μπάλα στα πόδια του όσο και ο αντίπαλός του. Κλείδωσε τα όποια ατού διέθετε ο ΠΑΟΚ, τον σφυροκόπησε πολυδιάστατα, από άξονα και πλάι, με κάθετο και οριζόντιο παιχνίδι και κυριάρχησε κατά κράτος. Αυτός ο Παναιτωλικός που εμφανίστηκε στο ματς με τον ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που έχει δικαίωμα να ζητήσει πολύ καλά πράγματα από τον εαυτό της. Ναι, είναι νωρίς, μόλις έβαλε στην τράπεζα τους πρώτους τρεις βαθμούς, αλλά αυτό που έκανε κόντρα στον ΠΑΟΚ ήταν προϊόν καλής δουλειάς και καλών επιλογών σε μονάδες. Μια δουλειά από έναν προπονητή, τον Μάκη Χάβο, που δείχνει με συνέπεια ότι είναι ένας εκ των πιο αξιόλογων της γενιάς του.
Τι να πει κανείς για τον ΠΑΟΚ μετά από αυτά που είπε αυτός μόνος του στο Αγρίνιο; Οτι καταντούν μονότονες οι διαπιστώσεις για τις σημαντικές ελλείψεις του. Οτι όσο ζει χωρίς έναν επιπλέον κεντρικό αμυντικό θα δεινοπαθεί όποτε του λείπει ο Κώστας Κατσουράνης. Οτι είναι αδιανόητο να επελέγη αυτός ο Λόπεθ για το κέντρο της άμυνάς του. Οτι δεν είναι αρκετός ο Λούκας, με εξαίρεση τα στημένα του. Οτι ο Νέσιντ δεν είναι έτοιμος, όπως καλά είχαμε καταλάβει. Και φυσικά ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από τον Στοχ. Αφενός επειδή ο Στοχ δεν είναι ο Μέσι και αφετέρου επειδή με αυτό το είδος παιχνιδιού θα γίνει πολύ προβλέψιμος για τις αντίπαλες ομάδες, ειδικά αν αυτές διαθέτουν ένα μπακ των προδιαγραφών του Μπακάκη και παίζουν τον Στοχ με βοήθειες.
Ο “τραγικός” είναι ένας ελαφρύς χαρακτηρισμός για αυτό που (δεν) έδειξε ο ΠΑΟΚ κόντρα στον Παναιτωλικό. Και, πέρα από όλα τα άλλα, είναι μια καλή απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι αν δεν προσθέσει τουλάχιστον έναν σοβαρό κεντρικό αμυντικό και ένα σοβαρό “οκταροδεκάρι” στο ρόστερ του θα χρειαστεί θαύματα και υπερβάσεις για να αποδειχθεί συνεπής στην “θα πάμε για πρωτάθλημα” θερινή διακήρυξη του Ιβάν Σαββίδη.
Προτού σχολιάσει κανείς οτιδήποτε σχετικά με τον ΠΑΟΚ, οφείλει να αφιερώσει την αρχή για να χειροκροτήσει θερμά την εμφάνιση του Παναιτωλικού. Για τουλάχιστον 70’ λεπτά έκανε μια θαυμαστή επίδειξη του πώς πρέπει να χτίζεται μια ομάδα που έχει φιλοδοξίες και το όραμά της δεν εξαντλείται σε μια ρουτινιάρικη σεζόν με στόχο την παραμονή στην κατηγορία.
Στο τερέν του Αγρινίου εμφανίστηκε μια ομάδα που δεν στήθηκε με στόχο να προσαρμόσει το παιχνίδι της πάνω στον μεγάλο αντίπαλό της, αλλά να κρατήσει τη μπάλα το ίδιο, να δημιουργήσει και όχι μόνο να καταστρέψει, να απλωθεί και όχι μόνο να μαζευτεί στο δικό της τελευταίο 1/3, να κάνει παιχνίδι. Κάπως έτσι ο Παναιτωλικός έκανε παραπάνω από διπλάσιες ευκαιρίες από όσες έκανε ο ΠΑΟΚ. Επαιξε επιθετικά, την ώρα που κρατούσε τον αντίπαλο μακριά από την εστία του. Και το έκανε αυτό με παιχνίδι ουσιαστικό, αν κανείς αναλογιστεί ότι κράτησε τη μπάλα στα πόδια του όσο και ο αντίπαλός του. Κλείδωσε τα όποια ατού διέθετε ο ΠΑΟΚ, τον σφυροκόπησε πολυδιάστατα, από άξονα και πλάι, με κάθετο και οριζόντιο παιχνίδι και κυριάρχησε κατά κράτος. Αυτός ο Παναιτωλικός που εμφανίστηκε στο ματς με τον ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που έχει δικαίωμα να ζητήσει πολύ καλά πράγματα από τον εαυτό της. Ναι, είναι νωρίς, μόλις έβαλε στην τράπεζα τους πρώτους τρεις βαθμούς, αλλά αυτό που έκανε κόντρα στον ΠΑΟΚ ήταν προϊόν καλής δουλειάς και καλών επιλογών σε μονάδες. Μια δουλειά από έναν προπονητή, τον Μάκη Χάβο, που δείχνει με συνέπεια ότι είναι ένας εκ των πιο αξιόλογων της γενιάς του.
Τι να πει κανείς για τον ΠΑΟΚ μετά από αυτά που είπε αυτός μόνος του στο Αγρίνιο; Οτι καταντούν μονότονες οι διαπιστώσεις για τις σημαντικές ελλείψεις του. Οτι όσο ζει χωρίς έναν επιπλέον κεντρικό αμυντικό θα δεινοπαθεί όποτε του λείπει ο Κώστας Κατσουράνης. Οτι είναι αδιανόητο να επελέγη αυτός ο Λόπεθ για το κέντρο της άμυνάς του. Οτι δεν είναι αρκετός ο Λούκας, με εξαίρεση τα στημένα του. Οτι ο Νέσιντ δεν είναι έτοιμος, όπως καλά είχαμε καταλάβει. Και φυσικά ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από τον Στοχ. Αφενός επειδή ο Στοχ δεν είναι ο Μέσι και αφετέρου επειδή με αυτό το είδος παιχνιδιού θα γίνει πολύ προβλέψιμος για τις αντίπαλες ομάδες, ειδικά αν αυτές διαθέτουν ένα μπακ των προδιαγραφών του Μπακάκη και παίζουν τον Στοχ με βοήθειες.
Ο “τραγικός” είναι ένας ελαφρύς χαρακτηρισμός για αυτό που (δεν) έδειξε ο ΠΑΟΚ κόντρα στον Παναιτωλικό. Και, πέρα από όλα τα άλλα, είναι μια καλή απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι αν δεν προσθέσει τουλάχιστον έναν σοβαρό κεντρικό αμυντικό και ένα σοβαρό “οκταροδεκάρι” στο ρόστερ του θα χρειαστεί θαύματα και υπερβάσεις για να αποδειχθεί συνεπής στην “θα πάμε για πρωτάθλημα” θερινή διακήρυξη του Ιβάν Σαββίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου