Πρώτη και τελευταία…

         

*Από το mach programme της ΠΑΕ Παναιτωλικός που κυκλοφόρησε για το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ.
Η σημερινή εμπειρία είναι πρωτόγνωρη. Ουδέποτε ο Παναιτωλικός έπαιξε επίσημο παιχνίδι στο γήπεδό του δίχως θεατές. Μπροστά σε άδειες κερκίδες, χωρίς τον παλμό που δίνουν χιλιάδες φίλοι του στην προσπάθεια κάθε παίκτη ξεχωριστά και της ομάδας συνολικά. Χωρίς τραγούδι, φωνή, χειροκρότημα. Πρώτη φορά είναι τόσο βουβό το γήπεδό μας.
Ένα ματς με αντίπαλο μια ιστορική ομάδα, που φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ματς το οποίο όλοι οι Παναιτωλικοί θα ήθελαν να δουν, να συμμετάσχουν, να ζήσουν τη γιορτή. Κι όμως, δεν μπορούν. Κάποιος τους στέρησε αυτή τη δυνατότητα. Κάποιος τιμώρησε την ομάδα να βιώσει αυτή τη μοναξιά. Τιμώρησε κάθε φίλαθλο που σήμερα θα ήταν εδώ.
Όταν εντελώς ανόητα και έχοντας άγνοια (;) κινδύνου, οδηγούσε την ομάδα με μαθηματική ακρίβεια στην τιμωρία (που μπορούσε να ήταν αυστηρότερη), ίσως να μην καταλάβαινε το μέγεθος της ανοησίας του. Την ίδια άγνοια ίσως είχαν και όσοι προσπέρασαν το συγκεκριμένο γεγονός με τη φράση «τέτοια γίνονται σε όλα τα γήπεδα…»
Σήμερα που ήρθε η ώρα του “ταμείου” και πληρώνεται το τίμημα, όλοι καταλαβαίνουν πόσο ακριβό είναι. Πόσο πονάει. Ίσως περισσότερο εκείνους που τόσα χρόνια με τη στάση τους, τη συμπεριφορά τους, την όλη παρουσία τους στο γήπεδο, κάνουν αυτό που η ιστορία και το όνομα του Παναιτωλικού επιτάσσει: Δείχνουν πώς πρέπει να είναι οι φίλαθλοι!
Τούτο το πάθημα, πρέπει να γίνει ΜΑΘΗΜΑ. Η πρώτη φορά που ο Παναιτωλικός παίζει «κεκλεισμένων των θυρών» να είναι και η τελευταία. Να εκλείψουν και οι τελευταίοι “ανόητοι” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της κερκίδας. Να σταθούν όλοι υπεύθυνα απέναντι στην ομάδα. Να τη στηρίξουν στη δύσκολη προσπάθεια που κάνει φέτος, να την προστατεύσουν με τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους.
Κάθε παιχνίδι του Παναιτωλικού στο Αγρίνιο να γίνεται με κόσμο. Να μετατρέπεται σε γιορτή, να το χαίρονται ΟΛΟΙ.