Προσπάθησα να παρακολουθήσω την ακρόαση του Αβραμόπουλου για το χαρτοφυλάκιο της Μετανάστευσης κι Εσωτερικών Υποθέσεων της Ένωσης. Το προσπάθησα με πολλούς τρόπους. Αρχικά παρακολουθώντας την οπτικοακουστικά. Δύσκολο, οι κινήσεις με τα χέρια του προκαλούν ναυτία στο πεντάλεπτο. Αφήνεις ανοιχτό το παράθυρο, παίζει το link μόνο με ήχο. Αλλά και πάλι. Ναυτία, από τα γέλια αυτή τη φορά.
Ο Αβραμόπουλος -θεωρητικά- έπρεπε να απαντήσει στις 45 ερωτήσεις των ευρωβουλευτών για θέματα που άπτονται του νέου του ρόλου. Κι έπρεπε να το κάνει αυτό μέσα σε περισσότερες από δυόμιση ώρες* που κράτησε η όλη διαδικασία. Ωστόσο, επί, σχεδόν, δυόμιση ώρες προσπαθούσε να αποφύγει να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις. Προφανώς ανεπιτυχώς.
Στην αρχή ήταν τα καλά αγγλικά του. Μετά τα ικανοποιητικά γαλλικά του. Κάποια στιγμή, όμως, η έκπληξη των ευρωπαίων (πολιτικών, δημοσιογράφων, απλών πολιτών που σχολίαζαν στα social media) μετατράπηκε σε απορία για τα όσα λέει ο Έλληνας πολιτικός. Η απορία αυτή γρήγορα φόρεσε το μανδύα της ανίας για να συνεχίσει με σφοδρή κριτική πριν καταλήξει σε ειρωνεία και γέλια. «Κάνουμε monitoring», «να δείξουμε solidarity», προτάσεις που άρχιζαν με γαλλικά και τελείωναν σε αγγλικά, αστειάκια που φανερώνουν δήθεν άνεση με το προεδρείο για το χρόνο των απαντήσεων. Το «solidarity για όλους» ηχεί ακόμη στα αυτιά μου τόσες φορές που το άκουσα. Εάν οι ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να δείξουν αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό ας μας χορηγήσουν δωρεάν όλα τα απαραίτητα έγγραφα να μεταναστεύσουμε στις χώρες τους και να αποφύγουμε την πολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε.
Ο Αβραμόπουλος - ο οποίος πρέπει να είναι ο μόνος πολιτικός στον πλανήτη που έχει τελειοποιήσει την κίνηση του χεριού του, σε συνάρτηση με όσα λέει- θύμιζε συνδικαλιστή που προσπαθεί να αποφύγει τις επί της ουσίας απαντήσεις. Είχε βάλει την κασέτα να παίζει και δεν ξέφευγε ούτε ίντσα από το σχέδιο που είχε στο μυαλό του. Καμία απάντηση για το Δουβλίνο, καμία δέσμευση για την επόμενη ημέρα, καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση για τη χρηματοδότηση της Frontex, μόνο γενικότητες για το ότι η Ευρώπη πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Καναδά και της Αυστραλίας στο μεταναστευτικό και πως η ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στις χώρες της Συνθήκης Σένγκεν θα βοηθήσει στην προάσπιση της ίδια της συνθήκης. Κατά τ' άλλα όλο «ενδεχόμενα», όλο «δεν μπορώ να δεσμευθώ», όλο «στενότερη συνεργασία». Και το χειρότερο; Κάθε δεύτερη ή τρίτη πρόταση τόνιζε πως δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί και πως δεν έχει γνώση της κατάστασης. Λες κι η άγνοια αποτελεί δικαιολογητικό χαρτί. Ήταν από τις λίγες φορές που χρειάστηκε να μιλήσει προγραμματικά, ούτε καν να δράσει. Και δεν τα βρήκε απλά σκούρα, αλλά κατάμαυρα.
Η ασάφεια θέλει ταλέντο, ειδικά όταν καταφέρνεις να επιβιώνεις τόσα χρόνια στην πολιτική χωρίς να λες απολύτως τίποτα. Κι αυτό το ταλέντο ο Αβραμόπουλος το έχει σε αφθονία. Το πρόβλημα είναι πως άπαξ και περάσεις τα ελληνικά σύνορα, αυτός ο τρόπος δεν είναι ο μόνος να επιβιώσεις, είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να γελοιοποιηθείς.
* Εδώ όλα τα video από τη συζήτηση.
Υ.Γ. Κάντε τον κόπο και δείτε μερικά από τα tweets (ή κι όλα παρακάτω). Χθες, στο Βέλγιο, το hashtag #Avramopoulos ήταν στη δεύτερη θέση των trends.
Ο Αβραμόπουλος -θεωρητικά- έπρεπε να απαντήσει στις 45 ερωτήσεις των ευρωβουλευτών για θέματα που άπτονται του νέου του ρόλου. Κι έπρεπε να το κάνει αυτό μέσα σε περισσότερες από δυόμιση ώρες* που κράτησε η όλη διαδικασία. Ωστόσο, επί, σχεδόν, δυόμιση ώρες προσπαθούσε να αποφύγει να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις. Προφανώς ανεπιτυχώς.
Στην αρχή ήταν τα καλά αγγλικά του. Μετά τα ικανοποιητικά γαλλικά του. Κάποια στιγμή, όμως, η έκπληξη των ευρωπαίων (πολιτικών, δημοσιογράφων, απλών πολιτών που σχολίαζαν στα social media) μετατράπηκε σε απορία για τα όσα λέει ο Έλληνας πολιτικός. Η απορία αυτή γρήγορα φόρεσε το μανδύα της ανίας για να συνεχίσει με σφοδρή κριτική πριν καταλήξει σε ειρωνεία και γέλια. «Κάνουμε monitoring», «να δείξουμε solidarity», προτάσεις που άρχιζαν με γαλλικά και τελείωναν σε αγγλικά, αστειάκια που φανερώνουν δήθεν άνεση με το προεδρείο για το χρόνο των απαντήσεων. Το «solidarity για όλους» ηχεί ακόμη στα αυτιά μου τόσες φορές που το άκουσα. Εάν οι ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να δείξουν αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό ας μας χορηγήσουν δωρεάν όλα τα απαραίτητα έγγραφα να μεταναστεύσουμε στις χώρες τους και να αποφύγουμε την πολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε.
Ο Αβραμόπουλος - ο οποίος πρέπει να είναι ο μόνος πολιτικός στον πλανήτη που έχει τελειοποιήσει την κίνηση του χεριού του, σε συνάρτηση με όσα λέει- θύμιζε συνδικαλιστή που προσπαθεί να αποφύγει τις επί της ουσίας απαντήσεις. Είχε βάλει την κασέτα να παίζει και δεν ξέφευγε ούτε ίντσα από το σχέδιο που είχε στο μυαλό του. Καμία απάντηση για το Δουβλίνο, καμία δέσμευση για την επόμενη ημέρα, καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση για τη χρηματοδότηση της Frontex, μόνο γενικότητες για το ότι η Ευρώπη πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Καναδά και της Αυστραλίας στο μεταναστευτικό και πως η ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στις χώρες της Συνθήκης Σένγκεν θα βοηθήσει στην προάσπιση της ίδια της συνθήκης. Κατά τ' άλλα όλο «ενδεχόμενα», όλο «δεν μπορώ να δεσμευθώ», όλο «στενότερη συνεργασία». Και το χειρότερο; Κάθε δεύτερη ή τρίτη πρόταση τόνιζε πως δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί και πως δεν έχει γνώση της κατάστασης. Λες κι η άγνοια αποτελεί δικαιολογητικό χαρτί. Ήταν από τις λίγες φορές που χρειάστηκε να μιλήσει προγραμματικά, ούτε καν να δράσει. Και δεν τα βρήκε απλά σκούρα, αλλά κατάμαυρα.
Η ασάφεια θέλει ταλέντο, ειδικά όταν καταφέρνεις να επιβιώνεις τόσα χρόνια στην πολιτική χωρίς να λες απολύτως τίποτα. Κι αυτό το ταλέντο ο Αβραμόπουλος το έχει σε αφθονία. Το πρόβλημα είναι πως άπαξ και περάσεις τα ελληνικά σύνορα, αυτός ο τρόπος δεν είναι ο μόνος να επιβιώσεις, είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να γελοιοποιηθείς.
* Εδώ όλα τα video από τη συζήτηση.
Υ.Γ. Κάντε τον κόπο και δείτε μερικά από τα tweets (ή κι όλα παρακάτω). Χθες, στο Βέλγιο, το hashtag #Avramopoulos ήταν στη δεύτερη θέση των trends.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου