Ποιο παλιό και ποιο νέο; Ένα άρθρο του Josef Kapa που πρέπει να διαβάσετε πριν ψηφισετε!

!

          

TheCaller

13 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΓράφει ο Josef kapa 

 «Σκιές από γκρίζα βουβά πρόσωπα,με τη μάσκα του φόβου
Αφήνουν τα χαρακώματα,σκαρφαλώνουν στα παραπέτα
Κενός και πολυάσχολος κυλά ο χρόνος στα ρολόγια τους
Κι ελπίζουν,με μάτια ανήσυχα και σφιγμένες γροθιές
Τσαλαβουτούν στη λάσπη.
Ω,Χριστέ μου δώσε ένα τέλος! »
Siegfried Sassoon.

Δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλλίτερα η αδιέξοδη μάχη του πολιτικού συστήματος, γύρω από το πλεόν ανιστόρητο πολιτικό δίλλημα που τέθηκε ποτέ σε εκλογική διαδικασία.
Η ψευδεπίγραφη μάχη του »παλιού» με το »νέο», χωρίς ταυτόχρονη αναγνώριση της ταχύτατης πολιτειακής και κοινωνικής προσαρμογής στα δυτικά δεδομένα,είναι η εξωφρενικότερη παραχάραξη σύγχρονης ιστορίας που συνέβη ποτέ.
Η συντεταγμένη υποβάθμιση που γίνεται στα επιτεύγματα των 4 δεκαετιών δεν έχει προηγούμενο, όπως προηγούμενο δεν έχει και η εξωφρενική κριτική ενός αριστερού δήθεν κόμματος στο προϋπάρχον σύστημα ,αποκλειστικά με εστιασμένους δημοσιονομικούς και οικονομικούς όρους.
Ποιοι είναι στα αλήθεια αυτοί που με μια διαλεκτική μονοκονδυλιά επιχειρούν να ακυρώσουν την ιστορική εξέλιξη της χώρας για μια σαραντακονταετία, μόνο και μόνο γιατί αυτοί έλειπαν εκούσια από αυτή;
Η Ελλάδα το 1973 βγήκε από μια εκδοχή εμφύλιας σύρραξης τσακισμένη, πολιτειακά, κοινωνικά και πνευματικά.
Σε μια παγκόσμια κοινωνία που βίωνε την Χρυσή Εποχή της η Ελλάδα είχε χάσει το τρένο της ανάπτυξης βυθισμένη στο δικτατορικό σκότος.
Παρόλα αυτά με την ικανότητα στελεχών του πολιτικού συστήματος, αρχικά του Κ. Καραμανλή και αργότερα των Α.Παπανδρέου, Κ.Μητσοτάκη και Σημίτη η χώρα κατάφερε να διανύσει τεράστια απόσταση για να προσεγγίσει τις σύγχρονες δυτικές Δημοκρατίες.
Από την δεκαετία του ’70 και μετά, για πρώτη φορά η ελληνική οικογένεια απέκτησε σπίτι και είδε τα παιδιά της να ζούν καλλίτερα από ότι έζησαν οι πρόγονοί τους.
Ήταν η πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία που ο παραγόμενος πλούτος διανεμήθηκε με κάποιο βαθμό δικαιοσύνης.
Οι ανισότητες που ήταν εμφανείς με μια απλή ματιά στο δρόμο, στη σχολική τσάντα και στο οικογενειακό αυτοκίνητο εξανεμίστηκαν ουσιαστικά αντικαθιστώτας την συνθήκη »ισότητας στη φτωχεια για τους πολλούς» που είχε καθιερωθεί στην συνείδηση των Ελλήνων.
Πρώτη φορά οι περισσότεροι Έλληνες χαρακτηρίζονταν εγγράμματοι και σίγουρα το σύνολο των πολιτών ξεπέρασε μια για πάντα τον σκόπελο της »λειτουργικής αγραμματοσύνης» που ήταν σχεδόν κανόνας.
Η χώρα κατάφερε με σειρά δύσκολων έργων όπως το Μετρό, η Αττική οδός ,Εγνατία, Ελ Βενιζέλος, γέφυρα Ριου Αντιρρίου να πλησιάσει το ευρωπαικό μεσο όρο στην ποιότητα και ασφάλεια των συγκοινωνιών και έγινε έστω και με ελλείψεις, λειτουργικός βραχίωνας μιας εκ των τριων μεγαλύτερων οικονομικών δυνάμεων του κόσμου.
Πόσο θράσος χρειάζεται για να ακυρώσει κανείς αυτήν την εξελικτική πορεία ενός τόπου με ένα βάπτισμά του ως παλιό;
Πόση αμετροέπεια χρειάζεται για να θεωρηθεί ότι όλα συνέβησαν σαν ιστορική νομοτέλεια;
Η προσπάθεια να ξεχαστεί το παρελθόν με την επίκληση ενός διαρκούς παρόντος προσβάλλει την Ιστορία του τόπου και τους κόπους των πολιτών της.
Ναι. μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για όσα πράξαμε.
Και κριτικοί για όσα δεν πράξαμε ή όσα λάθεψαν.
Δεν πιστεύω στην γαλλική ρήση »tout comprendre c’est tout pardonner» που σημαίνει »το να κατανοήσεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρήσεις τα πάντα».
Αλλά και η μονοκονδυλιά είναι βαριά και άδικη.
Και όταν γίνεται από τους παίχτες που πολυτελούς περιθωρίου των κρίσιμων περιόδων αυτών είναι ανυπόφορη και σκοταδιστική.
Δεν υπάρχει παλιό και νέο.
Υπάρχει κριτική ανάλυση του παρελθόντος και σχεδιασμός με βάση τα δεδομένα για το μέλλον.
Αποτελούμε όλοι κομμάτι της Ιστορίας και η Ιστορία είναι κομμάτι μας.
Τα υπόλοιπα είναι φτηνές αερολογίες.