Η προστασία των θεσμών, δεν είναι πολιτική αντιπαράθεση, είναι χρέος

  

Γράφει η Νάσια Χρυσικού

Γκρεμίζονται και τα τελευταία προπύργια των θεσμών μας , κατρακυλάμε, δεν ξέρω αν το έχουμε πάρει χαμπάρι στο βαθμό που υφίσταται, αλλά δεν προσφέρεται πλέον για αστεία στάτους στα σόσιαλ η κατάσταση μας.
Αρχής γενομένης απ την αλήστου μνήμης πρόεδρο της βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία μάλιστα προτάθηκε απ τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος του κοινοβουλίου. Ακόμα τη θυμάμαι να αγορεύει απ τα έδρανα της βουλής, ως άλλος ιεροεξεταστής του κόμματος, να επιτίθεται, να προσβάλλει, να διακόπτει βουλευτές της αντιπολίτευσης. Όχι ως κυβερνητικός βουλευτής, που θα ήταν εν μέρει «θεμιτό», ως πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων.
Και έπεται συνέχεια, επιλεκτικές διώξεις δημοσιογράφων μέσω του πειθαρχικού τους οργάνου. Ανώτεροι και ανώτατοι δικαστικοί να προπαγανδίζουν κυβερνητικές θέσεις και επιδιώξεις, όχι συγκεκαλυμμένα, απροκάλυπτα, και πέραν κάποιων μεμονωμένων αντιδράσεων να μην κουνιέται φύλλο. Εσχάτως και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αφορμή μια έκθεση του ΔΝΤ μας «ενημέρωσε» ότι οι επιπτώσεις του πρώτου μνημονίου ακόμη ταλανίζουν τις ζωές μας, δίνοντας προφανώς τη δική του εκδοχή και ερμηνεία στα συμπεράσματα της έκθεσης. Ο πρόεδρος των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών μας το είπε αυτό.
Και αναρωτιέμαι, εντάξει, οι ίδιοι είναι ανθρωπάκια που δεν αντιλαμβάνονται το θεσμικό τους ρόλο, ότι εκπροσωπούν στις θέσεις που ανήλθαν το σύνολο των Ελλήνων πολιτών και όχι την κομματική τους δράκα και γραμμή, αλλά εμείς;  Έχουν κατασταλεί σε τέτοιο βαθμό τα αντανακλαστικά μας, που όλα αυτά τα αντιλαμβανόμαστε ως θεμιτά; ως μέρος του παιχνιδιού; Γιατί επικρατεί αυτή η παγωμάρα, γιατί δεν αντιδρά κανείς; Ποιος περιμένουμε να μας προστατεύσει, όταν η κομματική γραμμή υπερισχύει της ανεξάρτητης αρχής;
Έχει και ακόμη παρακάτω; Προσοχή, δεν είναι κομματική η αντιπαράθεση, δεν έχει να κάνει με τις εκάστοτε κυβερνήσεις της πλειοψηφίας. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, οι πολιτειακοί θεσμοί όμως είναι εκείνοι που φυλάττουν θερμοπύλες. Δικαιούνται να παρουσιάζουν την εικόνα αυτή που βλέπουμε σήμερα; Και εφόσον οι ίδιοι οι εκπρόσωποι τους το «ρισκάρουν» να απαξιωθούν σε τέτοιο σημείο, ο δικός μας ρόλος δεν είναι να αντιδράσουμε για να τους προστατεύσουμε; Όχι ως πρόσωπα, αλλά ως εγγυητές του πολιτεύματος. Απλά αναρωτιέμαι.