Μπορεί η αρθρογραφία για τα τεκταινόμενα στην Τουρκία να συγκυριάρχησε με αυτήν για τον εκλογικό νόμο, που έληξε άχαρα και άδοξα, είναι όμως πασιφανές ότι η ενασχόληση με αυτήν έχει μέλλον.
Γράφει ο Γιώργος Πεταλωτής στην makthes.gr
Δυστυχώς άδηλο, αφού και οι πλέον ειδικοί αναλυτές φαίνεται να αδυνατούν να εντοπίσουν το βαθμό μετάλλαξης της γείτονος σε μία “νέα Τουρκία”.
Ίσως γιατί οι περισσότεροι από εμάς, μαζί και η κρατική μας μηχανή, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των δυτικών χωρών, αδυνατούσαμε επί χρόνια να αντιληφθούμε, να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε τη χώρα αυτή ως μία όλως ιδιόρρυθμα εξελισσόμενη περίπτωση.
Η γραφική εικόνα της, πατώντας με το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση, μπορεί να μας γοήτευε για τουριστικούς λόγους, άφηνε όμως απ’ έξω σημαντικές παραμέτρους μιας πραγματικότητας, στην οποία όντως συνυπήρχαν από χρόνια διαφορετικά πολιτικά, εθνοτικά, οικονομικά, πολιτισμικά στοιχεία, όμως η σύνθεσή τους και η συνισταμένη τους καλύπτονταν από άδηλες ισορροπίες, τις οποίες προφανώς η Δύση, τουλάχιστον με χαρακτηριστική δυσχέρεια, αποκρυπτογραφούσε.
Και πάντα υπό το δικό της πρίσμα. Γι’ αυτό εξάλλου και η έκπληξη από τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας συνεχίζεται διά της επίσημης σιγής. Η οποία φαίνεται ότι δεν έχει μόνον τα οφειλόμενα διπλωματικά χαρακτηριστικά εγκράτειας αλλά και αμηχανίας.
Η σιγή αυτή εξάλλου δεν εκφράζεται μόνον ως μέθοδος αντιμετώπισης της τουρκικής κατάστασης από τα επίσημα φόρα των κυβερνήσεων αλλά και από όλες τις θεσμικές μη-αντιδράσεις. Αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τις αιτίες, στην Τουρκία έχει καταλυθεί κάθε έννοια του κράτους δικαίου, έχουν διωχθεί εμφανώς χιλιάδες δικαστικοί, πρυτάνεις και εκπαιδευτικοί, εικάζουμε για τις αφανείς διώξεις, έχει ανασταλεί η ισχύς της ΕΣΔΑ δήθεν κατά το γαλλικό πρότυπο, έχει κηρυχθεί κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προκειμένου, όπως δήλωσε ο Ερντογάν στο Ρόιτερ, να “δημιουργηθεί νέα δομή στις ένοπλες δυνάμεις και να εμπλουτιστούν με νέο αίμα”.
Ως άμυνα ακόμη και σε πιθανολογούμενο, όπως λέει, νέο πραξικόπημα. Ανακαλύπτονται παντού τα καθ’ ημάς σταγονίδια, τα οποία πατάσσονται με πολλούς τρόπους, ακόμη και με την πολιτοφυλακή. Κι αν η μη εμφανής εμπλοκή αποτελεί έναν ίσως ορθό διπλωματικό τρόπο, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πού είναι οι αντιδράσεις των θεσμοθετημένων εκφράσεων των πολιτών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο σε όσα συμβαίνουν δίπλα μας αλλά ακόμη και μέσα στην Ελλάδα.
Μήπως, όταν δεν υπάρχει δομημένη και θεσμική δημοκρατική αντίδραση, ανοίγεται δρόμος για τεχνητές εθνικιστικές εξάρσεις πολλών πλευρών, που σαφέστατα είναι επικίνδυνες; Η επιλεκτική ακτιβιστική εμφάνιση τουρκικής ΜΚΟ με μέλη της δικηγόρους στα δικαστήρια της Αλεξανδρούπολης ως μάρτυρα κατά των στρατιωτικών μήπως θα έπρεπε να εγείρει αντίστοιχες φωνές από το νομικό μας κόσμο ως αντίδραση στην προοπτική περαιτέρω κατάλυσης βασικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία;
Το να απαιτείται δημοκρατία για τους πολίτες άλλων χωρών είναι βασική υποχρέωση όλων όσοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Όλων μας. Η επιβολή τυπικών και άτυπων πραξικοπημάτων στη σημερινή εποχή δεν μπορεί να γίνεται δεκτή διά της σιωπής, όταν μάλιστα διακυβεύονται βασικές δικαιϊκές αξίες σε μία χώρα που εδώ και δεκαετίες βρίσκεται στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκατομμύρια πολίτες της ζουν και εργάζονται έχοντας κάνει δεύτερη πατρίδα τους ευρωπαϊκές χώρες, διατηρεί επιρροές σε μειονότητες και οι σχέσεις της με άλλες δυνάμεις έχουν σημαντική επίδραση στην ευρύτερη περιοχή.
Εν κατακλείδι οφείλουμε και να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε ότι η δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτη για όλους. Οι τούρκοι πολίτες τη δικαιούνται. Δικαιούνται να ζήσουν σε ένα κράτος που σέβεται την ελευθερία τους σε όλα τα επίπεδα. Η δική μας σιγή δεν τους βοηθά. Κι αυτό αφορά όλους τους ευρωπαίους πολίτες, όσο μακριά κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε.
Δημοσιεύτηκε στην «Μακεδονία της Κυριακής» στις 24 Ιουλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου