ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΚΙΝΗΣΙΑ ή ΑΜΕΣΑ ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ?

ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΚΙΝΗΣΙΑ ή ΑΜΕΣΑ ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ?
Ανεξάρτητα απο τις απόψεις που έχει ο καθένας, σε θέματα που αφορούν τη χώρα και είναι ζωτικής σημασίας , έχω την άποψη, ότι πρέπει να βρίσκουμε πάντοτε ένα κοινό τόπο. Σκέψης, ανάλυσης, πρότασης και συμπερασμάτων.
Ασχέτως αν επί το πλείστον είτε λόγοι κομματικού "πατριωτισμού", είτε αδυναμίας προσωπικής να δεχθούμε και να ξεπεράσουμε τη στενή μας ερμηνευτική δυνατότητα , ο καθένας - όχι απλώς η κάθε πολιτκή δύναμη - ζούμε στο "δικό μας κόσμο" τον οποίο υποστηρίζουμε μάλιστα και επίμονα.
Αυτή η αέναη όμως πολιτική παραλληλία δεν οδηγεί πουθενά, μέχρι να αντιληφθούμε ότι επιβάλλεται να κάνουμε τις τομές μας , να διακόψουμε την πορεία προς το άπειρο, που πολιτικά ταυτίζεται με το χάος.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς , ανατρέχοντας τα χρόνια της κρίσης, να γίνουμε όλοι πιο γνώστες, πιο έμπειροι, πιο διαλλακτικοί στις κρίσεις και τη δράση μας.
Μετά μάλιστα και τη ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ θα έπρεπε επιτέλους η πολιτική σκέψη και εφαρμογή να βρίσκεται στο απόγειό της και η χώρα να το βιώνει αυτό σε όλα τα επίπεδα.
Γιατί πλέον έχουν κυβερνήσει όλοι, τα κατά καιρούς ψευτοδιλήμματα έχουν επιτελέσει το ρόλο τους ως οχήματα ανόδου στην εξουσία, οι συνωμοσιολογίες και οι μύθοι στέρεψαν πλέον αφού έκαναν τη δουλειά τους.
Θα έπρεπε η Ελλάδα να αναπτύσσει μια πρωτόγνωρη δυναμική, αν αναλογιστεί κανείς ότι ιστορικά ίσως σε καμία χώρα και πάντως σίγουρα όχι στην Ελλάδα, ουδέποτε υπήρξε ΤΟΣΟ ΠΥΚΝΗ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ απο τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά σε τόσο λίγο μόνον χρόνο, σε διάφορες μορφές και κυρίως με συνεργασίες που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα ακουγόταν μόνον ως ανεκδοτολογικές .
Στην πορεία λοιπόν του χρόνου απο το 2009, έχουμε τον ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ να αναλαμβάνει απο τον Καραμανλή μια χώρα στην ουσία χρεοκοπημένη, με τεράστιο έλλειμμα αλλά και χρέος , να κάνει εν γνώσει των συνεπειών για τον ίδιο την επιλογή να μην την παραδώσει στον επόμενο για να σωθεί ο ίδιος, προκαλεί τη δημιουργία ευρωπαικού μηχανισμού με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, πρωτοφανή μηχανισμό για ένα πρωτοφανές σε ύψος δάνειο. Και φυσικά με δύσκολους όρους.Πήρε το βάρος να παραδώσει στην οικουμενική ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ , αφού πρώτα αποφασίστηκε με τους δανειστές το κούρεμα του χρέους κατά 110 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου.
Η οικουμενική, με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διεκπεραίωσε το κούρεμα, έστω και με καθυστέρηση σε άλλες μεταρρυθμίσεις που ήδη είχαν ξεκινήσει.
Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ολίγον ΔΗΜΑΡ με δεξιά κυρίως χαρακτηριστικά άσκησης της εξουσίας συνήψε δεύτερο μνημόνιο, προχωρώντας το πρόγραμμα μέχρι να ανακαλύψει μετά τις ευρωεκλογές και υπό το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ τον "αντιτροικανικό" της εαυτό και δυστυχώς να μην κλείσει το δεύτερο μνημόνιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014 όπως είχε υποχρέωση , για να αφήσει και στον μέχρι τότε αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ την "βρώμικη δουλειά" του συμβιβασμού με τους δανειστές και την πραγματικότητα.
Εφτά μήνες στην κυβέρνηση και με εγγενείς αντιφάσεις μεγάλες , δεν κατάφερε να τραβήξει τη χώρα σε κανέναν δρόμο, παραπατώντας , κάτι που φαινόταν ότι θα τελείωνε με τις εκλογές του Σεπτέμβρη και την απόρριψη του παρανοικού ,κατ΄άλλους συνεπούς, κομματιού του .
Φθάνοντας λοιπόν στο ΣΗΜΕΡΑ, μετά από τον κύκλο αυτό, τώρα που αμβλύνθηκαν οι αντιθέσεις, που λειάνθηκε ακόμη και η οργή των πολιτών, τώρα που οι "αγαναχτισμένοι" ανέβηκαν τα σκαλιά , θα περιμέναμε να υπάρχει αυτή η δυναμική που απαιτούν οι καιροί για την Ελλάδα. Τώρα που η έννοια της αδράνειας πολιτικών και πολιτών θα έπρεπε να είναι άγνωστη, τώρα που οι συναινέσεις δίνονται ανέλπιστα στην κυβέρνηση και οι όποιες αντιδράσεις παραμένουν στην βαρειά περίπτωση ως ευφυολογήματα στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμη και με τις ουρές στα ΑΤΜ απόλυτα πειθαρχημένες, τώρα ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ η μεν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ να προσκαλέσει , οι δε ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ να προσφέρουν ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΟΒΑΡΕΣ .
Αντί αυτού,παρακολουθούμε μέλη της Κυβέρνησης να ΦΛΥΑΡΟΥΝ χωρίς μπούσουλα, κάποιο ΣΧΕΔΙΟ για τη χώρα, για το άμεσο μέλλον της να μην ακούγεται έστω και ως επίφαση , η δε αντιπολίτευση ανίκανη να αντιληφθεί το ρόλο της , με ΣΙΓΗ ουσιαστικά ασυρμάτου, ακόμη να ξεπεράσει προφανώς το σοκ της μη συμμετοχής στην εξουσία που περιφερόταν ως την πιθανότερη εκδοχή προεκλογικά.
Αυτό λοιπόν το κλίμα της ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ, της περιρρέουσας ΑΝΑΜΟΝΗΣ για το άγνωστο , την ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ τέλος με όρους μικροεξουσίας και προσωπικής επιβίωσης , οφείλουμε άμεσα να την μετατρέψουμε σε πορεία ανάτασης.
Όταν την κάποτε αυτοματοποίημενη έννοια της ανάπτυξης - όχι απλώς με το δημοσιονομικό της νόημα - που προτασσόταν ως ζητούμενο ακόμη και την περίοδο του 2010 που κινδυνεύαμε και με τυπική πτώχευση, σήμερα την έχουμε ξεχάσει και φαντάζει ως απαγορευμένη λέξη.
Όταν έχουμε συμβιβαστεί με το ΑΔΕΙΑΣΜΑ της Ελλάδας ΑΠΟ ΤΟΣ ΝΕΟΥΣ , την μόνιμη ΑΝΕΡΓΙΑ , την ποινικοποίηση των αλλαγών, το γκρέμισμα των μεταρρυθμίσεων που έγιναν απο το 2009 και μετά στην καρδιά της κρίσης, ε τότε πρέπει ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ. Οχι με το γνωστό τρόπο, αλλά ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ και έντονα θετικά.
Να ανακόψουμε το οριστικό ΕΜΦΡΑΓΜΑ που αν δεν δράσουμε, το εισάγουμε στον προθάλαμο.
Να ανοίξουμε διαύλους συνεννόησης, να καταθέσουμε την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που θα διαμορφωθεί μέσα από ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ , φόρα, πολιτικά προγραμματικά ΣΥΝΕΔΡΙΑ .
Για τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, τη ΔΙΟΙΚΗΣΗ, το ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ , την ΠΑΙΔΕΙΑ, το ΔΙΚΑΙΟ.Γιατί όλα αυτά έχουν μέσα τους σύμφυτη την έννοια της ανάπτυξης.
Όχι ως ευρύτερο και απροσδιόριστο όραμα , ούτε μόνον από ειδικούς .
Η ίδια η σκληρότητα της πραγματικότητας στην Ελλάδα επιβάλλει να καθοριστεί επιτέλους το μέλλον της ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ που βιώνουν οι ίδιοι την ταλαιπωρία .
ΑΜΕΣΑ.