«25 χρόνια μετά…», γράφει ο Γιώργος Μαντζαβάς

Ο Γιώργος Μαντζαβάς, μέλος του Κινήματος Νέων, από την Πάτρα γράφει με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα.

Μεγαλώνοντας σε τούτη την πόλη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να λησμονήσεις ότι η ιστορία μας βασίζεται στους μικρούς-προσωπικούς καθημερινούς αγώνες που δίνει ο καθένας. Οι αγώνες αυτοί είναι η παρακαταθήκη για τις νέες γενιές.
Του Γιώργου Μαντζαβά
25 Χρόνια πίσω ο καθηγητής Ν.Τεμπονέρας  δολοφονείται από ομάδα φανατισμένων δεξιών νεολαίων.  Είναι η εποχή που οι Rangers και οι Κένταυροι σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να καταστείλουν πάση θυσία τον αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Τα γεγονότα και η τραγική εξέλιξη αυτών είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους.
Σήμερα 25 χρόνια μετά κατά την άποψή μου οφείλουμε να μην μείνουμε στα ευχολόγια και στην τίμηση της μνήμης του καθηγητή. Ας εμβαθύνουμε στην πολιτική και στην κοινωνική διάσταση  της δολοφονίας η οποία μπορεί να μετασχηματιστεί σε χρήσιμη τροφή για σκέψη και προβληματισμό και να επιβεβαιώσει όσους από εμάς έχουμε φωνάξει στους δρόμους κατά καιρούς   ότι τον δρόμο στους αγώνες της νεολαίας όντως τον δείχνει ο Ν. Τεμπονέρας.

Η δολοφονία του καθηγητή ήταν η τραγική κατάληξη της απόπειρας φίμωσης μιας γενιάς, μιας γενιάς που ακόμη φιμώνεται καθώς πλέον μεγάλωσε.
Στο πρόσωπο του Ν. Τεμπονέρα συναντά κανείς τον σύγχρονο Έλληνα καθηγητή που  μάχεται καθημερινά με τα μέσα που διαθέτει να διαπλάσει γενιές και να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις. Τον μέντορα, τον παιδαγωγό, τον φίλο που κάθε ένας από εμάς διαχρονικά έχει συναντήσει στο πρόσωπο κάποιου παιδαγωγού. Σε αυτόν τον άνθρωπο ο συντηρητισμός «ξέσπασε»…  Αυτός ήταν  το εμπόδιο στον» μεταρρυθμιστικό χείμαρρο» της εποχής.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι σήμερα δυστυχώς η αποσύνθεση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας ,έχει φέρει θύτες και θύματα της τότε ιστορίας στο ίδιο τραπέζι έστω και από σπόντα. Η προσχηματική και για λόγους εξουσίας συμπόρευση όμως δυνάμεων που μέχρι χθες φάνταζε εξωπραγματική η συμπόρευση είναι αυτή που ρίχνει νερό στον μύλο του συντηρητισμού. Το φάντασμα του νεοφασισμού ολοένα απλώνει τα πλοκάμια του στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη.
Από τις διαφορές του παρελθόντος λοιπόν, στον βωμό της ισοπέδωσης  με πρόσχημα την ατάκα» όλοι το ίδιο είναι». Από τους αγώνες για πρόοδο και εκδημοκρατισμό των θεσμών στις συγκεντρώσεις αγανάκτησης.
Θα μπορούσε άραγε να διανοηθεί κανείς τότε ότι μετά από 25 χρόνια η οικονομική κρίση θα μπορούσε  να αναδείξει σε μια κυβέρνηση της αριστεράς εταίρο τον Π.Καμμένο; Ή θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί έστω και  ως πιθανότητα την συμπόρευση κατά το πρόσφατο παρελθόν  του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ ;
Η πολιτική κρίση  θα διαρκέσει περισσότερο από την οικονομική σε τούτο τον τόπο. Και η νεολαία οφείλει να είναι σε επαγρύπνηση, γιατί  δυστυχώς απότοκο της γενικευμένης κρίσης είναι η νεκρανάσταση από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, φαινομένων συντηρητισμού και φανατισμού. Η απάντηση  είναι ο αγώνας που δίνει ο καθένας από εμάς. Η δημοκρατία, ειδικά σε τούτον τον τόπο, είναι ζήτημα μόνιμου αγώνα.
Επομένως  το αίμα του Ν. Τεμπονέρα και οι αγώνες του μας δείχνουν τον δρόμο  για να παλέψουμε ο καθένας από το μετερίζι του για ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη κοινωνία όπου η πολυφωνία και η ουσιαστική δημοκρατία θα κλείσουν ξανά στο χρονοντούλαπο τον συντηρητισμό και τον φανατισμό.

Κλείνοντας ας θυμηθούμε του στίχους του Τάκης Σινόπουλου:
 «Οι αγώνες σου, τους έδινες μέρα και νύχτα. Ο πρώτος ήτανε νίκη, ο δεύτερος ήτανε νίκη, ο τρίτος, ο τέταρτος και ο πέμπτος σίγουρες απαράγραπτες νίκες. Πώς διάβολο βγήκες έτσι χαμένος, καταποντισμένος;».