Ο Βασίλης Χιώτης είναι ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος, στέλεχος του ΔΟΛ, διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «vimafm 99.5». Έχει ομολογήσει ότι ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεξιός, για την ακρίβεια «καραμανλικός», προκειμένου να φύγει ο Σαμαράς. Επανέλαβε και σήμερα (21 Απριλίου 2015) ότι ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, με μια, όμως, μικρή διευκρίνιση που έκανε για πρώτη φορά και εν τη ρύμη του λόγου του.
Είπε ο κ. Χιώτης ότι δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να φύγει από το μνημόνιο. Το κόμμα του κ. Τσίπρα πήρε πολλές, τέτοιες, ψήφους στις πρόσφατες εκλογές, παρά το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί μάλλον το αντίθετο, την έξοδο, δηλαδή, από το μνημόνιο. Κάποιοι, όπως ο κ. Χιώτης, όπως ο ίδιος λέει, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι μετά τις εκλογές θα κάνει «κωλοτούμπα» και θα παραμείνει στο μνημόνιο.
Αλλά η «κωλοτούμπα» δεν είναι μόνο μια. Ο Τσίπρας οδεύει πλησίστιος προς αυτήν. «Κωλοτούμπα» έχουν κάνει και πολλοί άλλοι, χωρίς να το έχουν αναγνωρίσει και χωρίς να ζητήσουν συγνώμη για το λάθος τους, που δεν είναι απλό λάθος αλλά έχει και συνέπειες για τη χώρα και το λαό της.
Μεταξύ αυτών είναι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, οι οποίοι το πρώτο διάστημα, εκείνο του 2010-2011 ήταν, μαζί με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, σφοδροί πολέμιοι του μνημονίου. Όπως ο κ. Χιώτης, ο οποίος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δημοσιογράφου που έκανε «κωλοτούμπα», χωρίς να κάνει στοιχειώδη αυτοκριτική. Και είναι από τους δημοσιογράφους που αναγνωρίζει λάθη του. Οι δημοσιογράφοι, κατά κανόνα, δεν κάνουν ποτέ λάθος. Δίκιο είχαν και ως «αντιμνημονιακοί», δίκιο έχουν και ως «μνημονιακοί».
Οι δημοσιογράφοι αυτοί, πριν κάνουν την κωλοτούμπα, υπηρέτησαν πιστά τα αφεντικά τους, που ήθελαν, μεν, το μνημόνιο, αλλά δεν ήθελαν τον Γιώργο Παπανδρέου, διότι είχε αρχίσει μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούσαν μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους Έλληνες ολιγάρχες, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να μη πληρώνουν για τίποτα και ήθελαν να διατηρήσουν αυτό το καθεστώς.
Για να μείνουμε, όμως, στους δημοσιογράφους, πέρα από τις υπηρεσίες που προσέφεραν στα αφεντικά τους, υπηρέτησαν και πολιτικές σκοπιμότητες που απέρρεαν από την κομματική τους τοποθέτηση.
Όποιος νομίζει ότι οι δημοσιογράφοι είναι αντικειμενικοί άνθρωποι κάνουν τεράστιο λάθος. Όλοι οι δημοσιογράφοι και περισσότερο εκείνοι του πολιτικού και οικονομικού ρεπορτάζ έχουν κομματική τοποθέτηση. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους προέρχεται από τις κομματικές νεολαίες της ΚΝΕ, του Ρήγα Φερραίου, του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΟΝΝΕΔ. Ορισμένοι από αυτούς τήρησαν, κατά διαστήματα, φιλική στάση προς το ΠΑΣΟΚ, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα «προσαρμογής» συγκεκριμένων προσώπων στα νέα πολιτικά δεδομένα και αναζήτησης καλύτερης δουλειάς. Οι περισσότεροι από αυτούς «πρόδωσαν» το ΠΑΣΟΚ στα διαστήματα που περνούσε κρίση, με ορισμένους από αυτούς να επανέρχονται όταν είχε ξεπεραστεί η κρίση και να γίνονται δεκτοί ως «άσωτοι υιοί» και στη Χαρ. Τρικούπη ή την Ιπποκράτους, να σφάζεται «ο μόσχος ο σιτευτός» κατά την υποδοχή τους, όπου μόσχος ήταν οι θέσεις στις οποίες τοποθετούνταν.
Όλοι, πάντως, είτε επανήλθαν είτε όχι, στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης που ξέσπασε εξαιτίας της διακυβέρνησης Καραμανλή, πολέμησαν ανελέητα τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, ως πούροι αντιμνημονιακοί (που σήμερα είναι μνημονιακοί), στήριξαν Σαμαρά, Τσίπρα και Βενιζέλο από τα μέσα του 2011 και ήταν μεταξύ εκείνων που συνέβαλαν αποφασιστικά στην πτώση του εκλεγμένου πρωθυπουργού του 44%.
Στη συνέχεια στήριξαν τον Σαμαρά του 27% που εφάρμοσε τη σκληρότερη εκδοχή του μνημονίου, στη συνέχεια έγιναν φιλοσυριζαίοι και στήριξαν τον Τσίπρα του 36%.
Η θητεία του εκλεκτού τους, του Αντ. Σαμαρά, κρίθηκε ως παταγωδώς ανεπιτυχής, ακόμα και από τους ίδιους. Τώρα έχουν αρχίσει να επικρίνουν και τον Τσίπρα.
Όμως, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την πτώση του Γ. Παπανδρέου, στην οποία συνέβαλαν αποφασιστικά. Στην ουσία, επικρίνοντας και Σαμαρά και Τσίπρα, αναγνωρίζουν ότι έχει χαθεί χρόνος και ότι τέσσερα χρόνια μετά η χώρα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο την παρέδωσε ο Γιώργος, χάνοντας και πολύτιμο χρόνο.
Το ερώτημα είναι ένα: Όλοι αυτοί, θα αναγνωρίσουν το τεράστιο λάθος τους και θα ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα διέπραξαν την περίοδο 2010-2011, για να ακολουθήσει η καταστροφική τετραετία 2011-2015; Το αν θα ζητήσουν συγνώμη από τον Γιώργο Παπανδρέου ή όχι είναι δευτερεύον, αλλά είναι και ζήτημα στοιχειώδους πολιτικής ηθικής. Ίσως και ζήτημα ανάκτησης της αξιοπιστίας και του τρωθέντος κύρους της δημοσιογραφίας, η οποία κατέστη αναξιόπιστη από τη συμπεριφορά των δημοσιογράφων.
Αλλά η «κωλοτούμπα» δεν είναι μόνο μια. Ο Τσίπρας οδεύει πλησίστιος προς αυτήν. «Κωλοτούμπα» έχουν κάνει και πολλοί άλλοι, χωρίς να το έχουν αναγνωρίσει και χωρίς να ζητήσουν συγνώμη για το λάθος τους, που δεν είναι απλό λάθος αλλά έχει και συνέπειες για τη χώρα και το λαό της.
Μεταξύ αυτών είναι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, οι οποίοι το πρώτο διάστημα, εκείνο του 2010-2011 ήταν, μαζί με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, σφοδροί πολέμιοι του μνημονίου. Όπως ο κ. Χιώτης, ο οποίος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δημοσιογράφου που έκανε «κωλοτούμπα», χωρίς να κάνει στοιχειώδη αυτοκριτική. Και είναι από τους δημοσιογράφους που αναγνωρίζει λάθη του. Οι δημοσιογράφοι, κατά κανόνα, δεν κάνουν ποτέ λάθος. Δίκιο είχαν και ως «αντιμνημονιακοί», δίκιο έχουν και ως «μνημονιακοί».
Οι δημοσιογράφοι αυτοί, πριν κάνουν την κωλοτούμπα, υπηρέτησαν πιστά τα αφεντικά τους, που ήθελαν, μεν, το μνημόνιο, αλλά δεν ήθελαν τον Γιώργο Παπανδρέου, διότι είχε αρχίσει μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούσαν μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους Έλληνες ολιγάρχες, οι οποίοι είχαν συνηθίσει να μη πληρώνουν για τίποτα και ήθελαν να διατηρήσουν αυτό το καθεστώς.
Για να μείνουμε, όμως, στους δημοσιογράφους, πέρα από τις υπηρεσίες που προσέφεραν στα αφεντικά τους, υπηρέτησαν και πολιτικές σκοπιμότητες που απέρρεαν από την κομματική τους τοποθέτηση.
Όποιος νομίζει ότι οι δημοσιογράφοι είναι αντικειμενικοί άνθρωποι κάνουν τεράστιο λάθος. Όλοι οι δημοσιογράφοι και περισσότερο εκείνοι του πολιτικού και οικονομικού ρεπορτάζ έχουν κομματική τοποθέτηση. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους προέρχεται από τις κομματικές νεολαίες της ΚΝΕ, του Ρήγα Φερραίου, του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΟΝΝΕΔ. Ορισμένοι από αυτούς τήρησαν, κατά διαστήματα, φιλική στάση προς το ΠΑΣΟΚ, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα «προσαρμογής» συγκεκριμένων προσώπων στα νέα πολιτικά δεδομένα και αναζήτησης καλύτερης δουλειάς. Οι περισσότεροι από αυτούς «πρόδωσαν» το ΠΑΣΟΚ στα διαστήματα που περνούσε κρίση, με ορισμένους από αυτούς να επανέρχονται όταν είχε ξεπεραστεί η κρίση και να γίνονται δεκτοί ως «άσωτοι υιοί» και στη Χαρ. Τρικούπη ή την Ιπποκράτους, να σφάζεται «ο μόσχος ο σιτευτός» κατά την υποδοχή τους, όπου μόσχος ήταν οι θέσεις στις οποίες τοποθετούνταν.
Όλοι, πάντως, είτε επανήλθαν είτε όχι, στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης που ξέσπασε εξαιτίας της διακυβέρνησης Καραμανλή, πολέμησαν ανελέητα τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, ως πούροι αντιμνημονιακοί (που σήμερα είναι μνημονιακοί), στήριξαν Σαμαρά, Τσίπρα και Βενιζέλο από τα μέσα του 2011 και ήταν μεταξύ εκείνων που συνέβαλαν αποφασιστικά στην πτώση του εκλεγμένου πρωθυπουργού του 44%.
Στη συνέχεια στήριξαν τον Σαμαρά του 27% που εφάρμοσε τη σκληρότερη εκδοχή του μνημονίου, στη συνέχεια έγιναν φιλοσυριζαίοι και στήριξαν τον Τσίπρα του 36%.
Η θητεία του εκλεκτού τους, του Αντ. Σαμαρά, κρίθηκε ως παταγωδώς ανεπιτυχής, ακόμα και από τους ίδιους. Τώρα έχουν αρχίσει να επικρίνουν και τον Τσίπρα.
Όμως, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την πτώση του Γ. Παπανδρέου, στην οποία συνέβαλαν αποφασιστικά. Στην ουσία, επικρίνοντας και Σαμαρά και Τσίπρα, αναγνωρίζουν ότι έχει χαθεί χρόνος και ότι τέσσερα χρόνια μετά η χώρα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο την παρέδωσε ο Γιώργος, χάνοντας και πολύτιμο χρόνο.
Το ερώτημα είναι ένα: Όλοι αυτοί, θα αναγνωρίσουν το τεράστιο λάθος τους και θα ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα διέπραξαν την περίοδο 2010-2011, για να ακολουθήσει η καταστροφική τετραετία 2011-2015; Το αν θα ζητήσουν συγνώμη από τον Γιώργο Παπανδρέου ή όχι είναι δευτερεύον, αλλά είναι και ζήτημα στοιχειώδους πολιτικής ηθικής. Ίσως και ζήτημα ανάκτησης της αξιοπιστίας και του τρωθέντος κύρους της δημοσιογραφίας, η οποία κατέστη αναξιόπιστη από τη συμπεριφορά των δημοσιογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου