(μαζεύοντας σκέψεις φίλων -και κάποιες δικές μου)
Mεγαλώνουμε σε μία χώρα της οποίας το μέλλον συνεχώς https://epikairo.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%82-af72f0fcd79e#.c8b675dry
λιγοστεύει.
Το εθνικό μας σχέδιο φτάνει μέχρι το επόμενο Eurogroup, την επόμενη αξιολόγηση, τις επόμενες εκλογές.
Το όραμά μας εξαντλείται σε μία διαρκή ελεημοσύνη, για έναν οικονομικό διακανονισμό, μία επόμενη δόση, τη ρύθμιση του χρέους.
Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις σκιές.
Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας χάνουν τη δουλειά τους, εγκαταλείπουν την πολιτική, αφήνουν τη χώρα.
Οι κλειστές συντεχνίες παραμένουν κυρίαρχες στο πολιτικό πεδίο, στους εργασιακούς χώρους, στην καθημερινότητά μας·
αρνούνται να συνεργαστούν για το κοινό καλό, μετατρέπουν τα δικαιώματα των πολλών σε προνόμια των λίγων και δημιουργούν μία νέα πλειοψηφική αόρατη κοινωνία που εγκαθίσταται για τα καλά στο περιθώριο.
Η δημόσια σφαίρα έχει ερημώσει και λεηλατείται από δημαγωγούς, λαϊκιστές, χρεοκοπημένα συμφέροντα, ιεροκήρυκες της ηθικής.
Ζούμε μία καθημερινή ισορροπία τρόμου, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την ελπίδα και τον φόβο, τον ρεαλισμό και τη δημαγωγία, την χρηστή πολιτική διαχείριση και τον εθνικολαϊκισμό, τον ορθολογισμό και τις θεωρίες συνομωσίας, την Ευρώπη και την απομόνωση, το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο, το ευρώ και της δραχμή.
Η δημοκρατία φθίνει, η ευημερία αίρεται, η δικαιοσύνη αμφισβητείται.
λιγοστεύει.
Το εθνικό μας σχέδιο φτάνει μέχρι το επόμενο Eurogroup, την επόμενη αξιολόγηση, τις επόμενες εκλογές.
Το όραμά μας εξαντλείται σε μία διαρκή ελεημοσύνη, για έναν οικονομικό διακανονισμό, μία επόμενη δόση, τη ρύθμιση του χρέους.
Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις σκιές.
Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας χάνουν τη δουλειά τους, εγκαταλείπουν την πολιτική, αφήνουν τη χώρα.
Οι κλειστές συντεχνίες παραμένουν κυρίαρχες στο πολιτικό πεδίο, στους εργασιακούς χώρους, στην καθημερινότητά μας·
αρνούνται να συνεργαστούν για το κοινό καλό, μετατρέπουν τα δικαιώματα των πολλών σε προνόμια των λίγων και δημιουργούν μία νέα πλειοψηφική αόρατη κοινωνία που εγκαθίσταται για τα καλά στο περιθώριο.
Η δημόσια σφαίρα έχει ερημώσει και λεηλατείται από δημαγωγούς, λαϊκιστές, χρεοκοπημένα συμφέροντα, ιεροκήρυκες της ηθικής.
Ζούμε μία καθημερινή ισορροπία τρόμου, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την ελπίδα και τον φόβο, τον ρεαλισμό και τη δημαγωγία, την χρηστή πολιτική διαχείριση και τον εθνικολαϊκισμό, τον ορθολογισμό και τις θεωρίες συνομωσίας, την Ευρώπη και την απομόνωση, το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο, το ευρώ και της δραχμή.
Η δημοκρατία φθίνει, η ευημερία αίρεται, η δικαιοσύνη αμφισβητείται.
Βιώνουμε μία κρίση, την οποία αντιμετωπίζουμε ακόμη και σήμερα με στενούς κομματικούς όρους, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, δίχως εθνική συνείδηση.
Μας πήρε 7 χρόνια ύφεσης, 5 εθνικές εκλογές, 1 δημοψήφισμα και 3 προγράμματα προσαρμογής, για να πεισθούμε ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.
Επιλέξαμε να μην κάνουμε τη διάγνωση των αιτιών που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Προτιμήσαμε θεωρίες συνομωσίας περί φουσκωμένων ελλειμμάτων, τα ισοδύναμα των Ζαππείων, το σκίσιμο του μνημονίου, το σκίσιμο της λογικής.
Μοιράσαμε απλόχερα ευθύνες σε όλους εκτός από εμάς, δεν αναζητήσαμε το αληθές ως εθνικό απέναντι στους ανυπεράπιστους παρά πουλήσαμε ψηφοθηρικές υποσχέσεις.
Εκμεταλλευτήκαμε τον πόνο, τον θυμό, την οργή, ξοδέψαμε κάθε ίχνος αξιοπιστίας, κάθε έννοια εμπιστοσύνης, με μοναδικό αντάλλαγμα την εξουσία.
Πήραμε το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης στην παγκόσμια ιστορία και το μετατρέψαμε σε επιδοτούμενη προστασία των χρεοκοπημένων συστημάτων, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών,των εργαζομένων και των ανέργων κατέρρεε.
Ο πελατειασμός θριαμβεύει, ο ατομικισμός κυριαρχεί, το θεσμικό πλιάτσικο βαθαίνει.
Μας πήρε 7 χρόνια ύφεσης, 5 εθνικές εκλογές, 1 δημοψήφισμα και 3 προγράμματα προσαρμογής, για να πεισθούμε ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.
Επιλέξαμε να μην κάνουμε τη διάγνωση των αιτιών που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Προτιμήσαμε θεωρίες συνομωσίας περί φουσκωμένων ελλειμμάτων, τα ισοδύναμα των Ζαππείων, το σκίσιμο του μνημονίου, το σκίσιμο της λογικής.
Μοιράσαμε απλόχερα ευθύνες σε όλους εκτός από εμάς, δεν αναζητήσαμε το αληθές ως εθνικό απέναντι στους ανυπεράπιστους παρά πουλήσαμε ψηφοθηρικές υποσχέσεις.
Εκμεταλλευτήκαμε τον πόνο, τον θυμό, την οργή, ξοδέψαμε κάθε ίχνος αξιοπιστίας, κάθε έννοια εμπιστοσύνης, με μοναδικό αντάλλαγμα την εξουσία.
Πήραμε το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης στην παγκόσμια ιστορία και το μετατρέψαμε σε επιδοτούμενη προστασία των χρεοκοπημένων συστημάτων, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών,των εργαζομένων και των ανέργων κατέρρεε.
Ο πελατειασμός θριαμβεύει, ο ατομικισμός κυριαρχεί, το θεσμικό πλιάτσικο βαθαίνει.
Είμαστε μία νέα γενιά που επιλέγει να κάθεται μονίμως στην τελευταία σειρά. Θα μας βρεις πίσω, στα τελευταία καθίσματα της αίθουσας, ακροβολισμένους στους δημόσιους χώρους, ουραγούς στις εκδηλώσεις· κάποιοι το κάνουμε από συστολή, άλλοι από φόβο, μερικοί από αποστροφή.
Υπηρετούμε με τη σιωπή μας τους διαχρονικούς εξουσιαστές, με την απουσία μας τους κήνσορες της ηθικής, με την αδράνεια τους αριβιστές.
Και σήμερα, που το ‘’παλιό’’ -κακώς- χρεώθηκε όλα τα δεινά και η κοινωνία απαιτεί το νέο, μας καλούν στα κόμματα, μας κρεμούν στα μικρόφωνα σαν μαριονέτες, μας βάζουν στις λίστες για την έξωθεν καλή μαρτυρία.
‘’Να, ορίστε, δείτε, φρέσκια πραμάτεια’’, φωνάζουν οι ‘’ντελάληδες’’.
Και μεις γινόμαστε γέφυρες να περάσουν από πάνω, θριαμβευτικά, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα, ξανά και ξανά.
Η αποχή μεγαλώνει, η δυσπιστία αυξάνει, η αντοχή τελειώνει.
Υπηρετούμε με τη σιωπή μας τους διαχρονικούς εξουσιαστές, με την απουσία μας τους κήνσορες της ηθικής, με την αδράνεια τους αριβιστές.
Και σήμερα, που το ‘’παλιό’’ -κακώς- χρεώθηκε όλα τα δεινά και η κοινωνία απαιτεί το νέο, μας καλούν στα κόμματα, μας κρεμούν στα μικρόφωνα σαν μαριονέτες, μας βάζουν στις λίστες για την έξωθεν καλή μαρτυρία.
‘’Να, ορίστε, δείτε, φρέσκια πραμάτεια’’, φωνάζουν οι ‘’ντελάληδες’’.
Και μεις γινόμαστε γέφυρες να περάσουν από πάνω, θριαμβευτικά, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα, ξανά και ξανά.
Η αποχή μεγαλώνει, η δυσπιστία αυξάνει, η αντοχή τελειώνει.
Αρκετά ως εδώ. Μας αδικεί όλους αυτό. Ακόμα περισσότερο γιατί ξέρουμε ότι έχει και πιο κάτω.
Καλούμαστε, λοιπόν, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να δώσουμε την μάχη των ιδεών, να χτίσουμε ένα προοδευτικό αφήγημα από την αρχή, να ονειρευτούμε το μέλλον μας.
Και μπορούμε να το κάνουμε.
Με την ματιά μας, τον λόγο μας και τις ιδέες μας.
Με την βαθιά μας πίστη ότι μπορούμε να ξαναδώσουμε αξία στη συκοφαντημένη Πολιτική.
Καλούμαστε, λοιπόν, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να δώσουμε την μάχη των ιδεών, να χτίσουμε ένα προοδευτικό αφήγημα από την αρχή, να ονειρευτούμε το μέλλον μας.
Και μπορούμε να το κάνουμε.
Με την ματιά μας, τον λόγο μας και τις ιδέες μας.
Με την βαθιά μας πίστη ότι μπορούμε να ξαναδώσουμε αξία στη συκοφαντημένη Πολιτική.
Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά από νέα ιστορικά διλήμματα και χρειαζόμαστε μία νέα ατζέντα που θα προσδιορίσει τις εθνικές επιλογές και στρατηγικές.
Η δημοκρατία συγκρούεται με τα νέα άκρα και τον λαϊκισμό και αμφισβητούνται στον πυρήνα τους η ανοιχτή κοινωνία, η ελευθερία και οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Από τον Τράμπ, μέχρι την Λεπέν και την συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ελλάδα, οι δυνάμεις του συγκεντρωτισμού, των κλειστών συστημάτων και της εσωστρέφειας κάνουν επίδειξη ισχύος.
Το πολιτικό ζήτημα για μας είναι να νικήσουμε αυτές τις ακραίες ιδέες.
Να πείσουμε την πλειοψηφία των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών ότι υπάρχουν επιλογές μακριά από τον αγανακτισμένο ριζοσπαστισμό και την τυραννία του «κλειστού».
Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με αυτό.
Η δημοκρατία συγκρούεται με τα νέα άκρα και τον λαϊκισμό και αμφισβητούνται στον πυρήνα τους η ανοιχτή κοινωνία, η ελευθερία και οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Από τον Τράμπ, μέχρι την Λεπέν και την συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ελλάδα, οι δυνάμεις του συγκεντρωτισμού, των κλειστών συστημάτων και της εσωστρέφειας κάνουν επίδειξη ισχύος.
Το πολιτικό ζήτημα για μας είναι να νικήσουμε αυτές τις ακραίες ιδέες.
Να πείσουμε την πλειοψηφία των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών ότι υπάρχουν επιλογές μακριά από τον αγανακτισμένο ριζοσπαστισμό και την τυραννία του «κλειστού».
Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με αυτό.
Η πολιτική κινείται πάνω σε αφηγήματα, τρέφεται από ιδέες, στηρίζεται σε αξίες.
Ένα από αυτά αποτελεί η Ανοιχτότητα.
Η Ανοιχτότητα συνοψίζει την αντίληψη ότι οι κοινωνικές δομές και οι θεσμοί μας πρέπει να είναι ανοιχτοί.
Να συμπεριλαμβάνουν δηλαδή όλους τους πολίτες παρέχοντάς τους τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης, τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια εργαλεία.
Να εξαλείψουν οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην αυτόνομη κοινωνική, οικονομική και πολιτική εξέλιξη του ατόμου.
Συνοψίζει επίσης την αντίληψη ότι κάθε τείχος που υψώνουμε προϋποθέτει έναν φόβο και κάθε φόβος δημιουργεί ένα τείχος.
Nα γκρεμίσουμε τα τείχη -δεν εξασφαλίζουν την ασφάλεια, να νικήσουμε τον φόβο -δεν αντιμετωπίζεται με περιορισμούς, να κάνουμε τα προνόμια των λίγων δικαιώματα για όλους.
Να πάμε από τις “θεσμισμένες” ανισότητες στην ισότητα των ευκαιριών, από τις κρυφές εξυπηρετήσεις στα ανοιχτά δεδομένα, την διαφάνεια, την κοινωνική διαβούλευση.
Να δημιουργήσουμε μία νέα ορατότητα, να δώσουμε αξία στους πολίτες, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις επανένταξης στην πραγματική οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, να βγάλουμε εκατομμύρια ανθρώπους από τις σκιές.
Να καταφέρουμε να «ανοίξουμε» το παιχνίδι, να αλλάξουμε τους όρους, να μεταβεί από τον κλειστό κορπορατισμό στο ανοιχτό πεδίο των συσχετισμών.
Εκεί όπου διεξάγεται η πάλη των ιδεών.
Η Ανοιχτότητα είναι ένα διαρκές πολιτικό αφήγημα, η σημαία στην οποία πρέπει να ορκιστούμε βρίσκεται μπροστά μας.Το όραμα μίας κοινωνίας ανοιχτής, μίας οικονομίας ανοιχτής και μίας πολιτικής ανοιχτής, αποτελεί την καρδιά των αιτημάτων όλων των προοδευτικών πολιτών.
Οι προοδευτικοί πολίτες ωστόσο πρέπει να πάρουν μία κρίσιμη και εν πολλοίς απελευθερωτική απόφαση: να αφήσουν πίσω τους την αναζήτηση για το τί ειναι δίκαιο η οποία ακολουθείται σχεδόν πάντα από το αδιέξοδο ερώτημα “για ποιόν?” και να εστιάσουν στην αναζήτηση για το “τι είναι ανοιχτό?”, το οποίο έχει ξεκάθαρη απάντηση και είναι “για όλους”.
Η μάχη του ανοιχτού απέναντι στο κλειστό πρέπει να αποκτήσει επιτέλους το πραγματικό της νόημα ως η μητέρα όλων των μαχών.
Ένα από αυτά αποτελεί η Ανοιχτότητα.
Η Ανοιχτότητα συνοψίζει την αντίληψη ότι οι κοινωνικές δομές και οι θεσμοί μας πρέπει να είναι ανοιχτοί.
Να συμπεριλαμβάνουν δηλαδή όλους τους πολίτες παρέχοντάς τους τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης, τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια εργαλεία.
Να εξαλείψουν οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην αυτόνομη κοινωνική, οικονομική και πολιτική εξέλιξη του ατόμου.
Συνοψίζει επίσης την αντίληψη ότι κάθε τείχος που υψώνουμε προϋποθέτει έναν φόβο και κάθε φόβος δημιουργεί ένα τείχος.
Nα γκρεμίσουμε τα τείχη -δεν εξασφαλίζουν την ασφάλεια, να νικήσουμε τον φόβο -δεν αντιμετωπίζεται με περιορισμούς, να κάνουμε τα προνόμια των λίγων δικαιώματα για όλους.
Να πάμε από τις “θεσμισμένες” ανισότητες στην ισότητα των ευκαιριών, από τις κρυφές εξυπηρετήσεις στα ανοιχτά δεδομένα, την διαφάνεια, την κοινωνική διαβούλευση.
Να δημιουργήσουμε μία νέα ορατότητα, να δώσουμε αξία στους πολίτες, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις επανένταξης στην πραγματική οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, να βγάλουμε εκατομμύρια ανθρώπους από τις σκιές.
Να καταφέρουμε να «ανοίξουμε» το παιχνίδι, να αλλάξουμε τους όρους, να μεταβεί από τον κλειστό κορπορατισμό στο ανοιχτό πεδίο των συσχετισμών.
Εκεί όπου διεξάγεται η πάλη των ιδεών.
Η Ανοιχτότητα είναι ένα διαρκές πολιτικό αφήγημα, η σημαία στην οποία πρέπει να ορκιστούμε βρίσκεται μπροστά μας.Το όραμα μίας κοινωνίας ανοιχτής, μίας οικονομίας ανοιχτής και μίας πολιτικής ανοιχτής, αποτελεί την καρδιά των αιτημάτων όλων των προοδευτικών πολιτών.
Οι προοδευτικοί πολίτες ωστόσο πρέπει να πάρουν μία κρίσιμη και εν πολλοίς απελευθερωτική απόφαση: να αφήσουν πίσω τους την αναζήτηση για το τί ειναι δίκαιο η οποία ακολουθείται σχεδόν πάντα από το αδιέξοδο ερώτημα “για ποιόν?” και να εστιάσουν στην αναζήτηση για το “τι είναι ανοιχτό?”, το οποίο έχει ξεκάθαρη απάντηση και είναι “για όλους”.
Η μάχη του ανοιχτού απέναντι στο κλειστό πρέπει να αποκτήσει επιτέλους το πραγματικό της νόημα ως η μητέρα όλων των μαχών.
Μαζί με την Ανοιχτότητα, μία δεύτερη λέξη-κλειδί για το χτίσιμο του αφηγήματός μας αποτελεί η Συνεργασία.
Η παγκοσμιοποίηση ως ιδεολόγημα και το διαδίκτυο ως εργαλείο περνούν την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή, αυτή του συνεργατισμού.
Τα κλειστά κράτη περιθωριοποιούνται, απομονώνονται· όμως δεν φτάνει το γκρέμισμα των τειχών για την ευημερία τους.
Απαιτούνται μοντέλα συνεργασίας που θα παράγουν, θα εκσυγχρονίζουν, θα βελτιώνουν, θα μοιράζουν, θα βοηθούν.
Το γκρέμισμα των τειχών όμως αφορά κυρίως τους ανθρώπους.
Έτσι, δημιουργούνται νέα πεδία συνεργασίας, για την επιστήμη, την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό.
Μα πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη μεταξύ μας, εδώ, στη χώρα, να γίνουμε καλύτεροι, μαζί με μας και η Ελλάδα, να υπηρετήσουμε έτσι ένα νέο πατριωτισμό.
Να μοιραστούμε ιδέες, να δημιουργήσουμε, να καινοτομήσουμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Να φτιάξουμε καινοτόμους συνεταιρισμούς στον πρωτογενή τομέα, επιχειρηματικά πάρκα με διασυνδεμένες επιχειρήσεις, διαδικτυακές πλατφόρμες συνεργασίας επαγγελματικών ομάδων.
Να συνεργαστούμε ως Έλληνες, , να προάγουμε νέες συλλογικότητες που θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας από το σύνολο, να αναδείξουμε τη δύναμη της ομάδας.
Είναι η στιγμή να πάρουμε τη ρεβάνς από τον σκληρό ατομικισμό να μπούμε μέσα στον υπόλοιπο κόσμο, να κερδίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο, με τις ιδέες μας, τις προτάσεις μας, τα οράματά μας.
Ήρθε η στιγμή για την πρόοδο να επιστρέψει με όρους νίκης απέναντι στη συντήρηση, να παλέψει για τη σπουδαιότερη αλλαγή, αυτή του ίδιου της του εαυτού, την μεγάλη υπέρβαση.
Διότι το άθροισμα των ικανοτήτων ενός συνόλου είναι σταθερό. Ενώ η συνεργασία των ικανοτήτων είναι άπειρη.
Η παγκοσμιοποίηση ως ιδεολόγημα και το διαδίκτυο ως εργαλείο περνούν την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή, αυτή του συνεργατισμού.
Τα κλειστά κράτη περιθωριοποιούνται, απομονώνονται· όμως δεν φτάνει το γκρέμισμα των τειχών για την ευημερία τους.
Απαιτούνται μοντέλα συνεργασίας που θα παράγουν, θα εκσυγχρονίζουν, θα βελτιώνουν, θα μοιράζουν, θα βοηθούν.
Το γκρέμισμα των τειχών όμως αφορά κυρίως τους ανθρώπους.
Έτσι, δημιουργούνται νέα πεδία συνεργασίας, για την επιστήμη, την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό.
Μα πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη μεταξύ μας, εδώ, στη χώρα, να γίνουμε καλύτεροι, μαζί με μας και η Ελλάδα, να υπηρετήσουμε έτσι ένα νέο πατριωτισμό.
Να μοιραστούμε ιδέες, να δημιουργήσουμε, να καινοτομήσουμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Να φτιάξουμε καινοτόμους συνεταιρισμούς στον πρωτογενή τομέα, επιχειρηματικά πάρκα με διασυνδεμένες επιχειρήσεις, διαδικτυακές πλατφόρμες συνεργασίας επαγγελματικών ομάδων.
Να συνεργαστούμε ως Έλληνες, , να προάγουμε νέες συλλογικότητες που θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας από το σύνολο, να αναδείξουμε τη δύναμη της ομάδας.
Είναι η στιγμή να πάρουμε τη ρεβάνς από τον σκληρό ατομικισμό να μπούμε μέσα στον υπόλοιπο κόσμο, να κερδίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο, με τις ιδέες μας, τις προτάσεις μας, τα οράματά μας.
Ήρθε η στιγμή για την πρόοδο να επιστρέψει με όρους νίκης απέναντι στη συντήρηση, να παλέψει για τη σπουδαιότερη αλλαγή, αυτή του ίδιου της του εαυτού, την μεγάλη υπέρβαση.
Διότι το άθροισμα των ικανοτήτων ενός συνόλου είναι σταθερό. Ενώ η συνεργασία των ικανοτήτων είναι άπειρη.
Μόνο που το αφήγημα δεν πρέπει να μείνει δικό μας, αλλά να γίνει το αφήγημα όλων.
Και γι’ αυτό χρειάζεται ακόμη μία λέξη, η Στήριξη.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν πίσω.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν κάτω.
Να φτιάξουμε εκείνους τους θεσμούς που θα κάνουν το κοινωνικό κράτος στήριγμα για όλους.
Να δημιουργήσουμε ένα δίχτυ προστασίας χωρίς διακρίσεις.
Η ανοιχτότητα δεν θα μας αφήσει να χάσουμε από τα μάτια μας τους αδυνάμους.
Η συνεργασία θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανένταξης.
Η στήριξη θα κάνει την κοινωνία συνεκτική, μία γροθιά απέναντι στα προβλήματα, αναρχική στην αδιαφορία για τον διπλανό μας.
Και γι’ αυτό χρειάζεται ακόμη μία λέξη, η Στήριξη.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν πίσω.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν κάτω.
Να φτιάξουμε εκείνους τους θεσμούς που θα κάνουν το κοινωνικό κράτος στήριγμα για όλους.
Να δημιουργήσουμε ένα δίχτυ προστασίας χωρίς διακρίσεις.
Η ανοιχτότητα δεν θα μας αφήσει να χάσουμε από τα μάτια μας τους αδυνάμους.
Η συνεργασία θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανένταξης.
Η στήριξη θα κάνει την κοινωνία συνεκτική, μία γροθιά απέναντι στα προβλήματα, αναρχική στην αδιαφορία για τον διπλανό μας.
Ανοιχτότητα, Συνεργασία, Στήριξη.
3 λέξεις κάτω από το υψηλότερο διακύβευμα,
3 πιστοί φρουροί κάτω από μία μοναδική σημαία.
3 αξίες που θα της δώσουν περισσότερη ισχύ,
Την ισχύ που απαιτείται.
3 λέξεις κάτω από το υψηλότερο διακύβευμα,
3 πιστοί φρουροί κάτω από μία μοναδική σημαία.
3 αξίες που θα της δώσουν περισσότερη ισχύ,
Την ισχύ που απαιτείται.
Διότι κανείς δεν μπορεί να ΄ναι πιο ισχυρός από τη Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου