Πόσο επίκαιροι μπορεί να είναι οι παραπάνω στίχοι που γράφτηκαν πριν από 93 χρόνια, από τον ποιητή Κώστα Βάρναλη;
Τόσο, ώστε να σε απογοητεύει το γεγονός ότι μετά από σχεδόν έναν αιώνα δεν έχει αλλάξει καθόλου η κοινωνική και πολιτική σύνθεση, η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα εντός και εκτός της χώρας μας, εντός και εκτός της Ευρώπης.
Ίσως, όπως θα έλεγε κάποιος μοιρολάτρης, να είναι γραμμένο στο κάρμα των ανθρώπων να προσδοκούν σωτήρες, μεσσίες και άλλους λυτρωτές. Ίσως είναι στην φύση των ανθρώπων να αποθέτουν τους εαυτούς τους στους “δυνατότερους”, θα έλεγε κάποιος πιο ρεαλιστής.
Ίσως, όμως, αυτό να είναι και η ρίζα του προβλήματος μας σήμερα. Ίσως να είναι αυτή η πνευματική χαλάρωση και η τυφλή υπακοή σε άλλους αυτό που μας οδήγησε στην σημερινή χαλεπή κατάσταση.
Γιατί όταν ο κάθε ένας αναμένει από τους “δυνατότερους” σωτηρία, τότε δεν προσφέρει τίποτα από την δική του εμπειρία, δεν καταθέτει καμία σκέψη από τις δικές του ανησυχίες, δεν συμβάλλει με κανέναν τρόπο στο να επιτύχει το όραμά του. Άρα λείπει αυτό το λιθαράκι που θα συνέβαλε στο να χτιστεί το σπίτι.
Άρα, χτίζουμε ένα σπίτι, το οποίο δεν έχει τα λιθαράκια αυτών που το κατοικούν. Συνεπώς, δίνουμε την ευκαιρία στον κάθε ένα που το έχτισε, να μας εκμεταλλεύεται, να μας κάνει υποχείριά του για να πετύχει ό,τι προσωπική φιλοδοξία έχει. Και το χειρότερο, δεν συμμετέχουμε εμείς στην διαμόρφωση του περιβάλλοντός μας, επομένως, δεν είναι «δικό μας», δεν είναι αυτό που μας ικανοποιεί πλήρως.
Έτσι, γινόμαστε δειλοί, και αφήνουμε τον εαυτό μας να ολοκληρώνεται με κάτι μέτριο, εναποθέτοντας τις ελπίδες και τα όνειρά μας στην μοίρα, στον θεό, σε κάποιον άλλο.
Δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Δείτε, όμως, τι έγινε όταν, στην αρχαία Αθήνα, οι πολίτες είχαν την κατάσταση στα χέρια τους. Μεγαλούργησαν πνευματικά, και εμείς ακόμη τους μνημονεύουμε και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, δημιούργησαν τις βάσεις του σημερινού πολιτισμού.
Άρα, αυτό που οφείλουμε στους εαυτούς μας να κάνουμε είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να ενεργοποιηθούμε πνευματικά, να οραματιστούμε, να δημιουργήσουμε και να πετάξουμε στα σύννεφα για να ονειρευτούμε τον κόσμο που θέλουμε.
Ίσως, όπως θα έλεγε κάποιος μοιρολάτρης, να είναι γραμμένο στο κάρμα των ανθρώπων να προσδοκούν σωτήρες, μεσσίες και άλλους λυτρωτές. Ίσως είναι στην φύση των ανθρώπων να αποθέτουν τους εαυτούς τους στους “δυνατότερους”, θα έλεγε κάποιος πιο ρεαλιστής.
Ίσως, όμως, αυτό να είναι και η ρίζα του προβλήματος μας σήμερα. Ίσως να είναι αυτή η πνευματική χαλάρωση και η τυφλή υπακοή σε άλλους αυτό που μας οδήγησε στην σημερινή χαλεπή κατάσταση.
Γιατί όταν ο κάθε ένας αναμένει από τους “δυνατότερους” σωτηρία, τότε δεν προσφέρει τίποτα από την δική του εμπειρία, δεν καταθέτει καμία σκέψη από τις δικές του ανησυχίες, δεν συμβάλλει με κανέναν τρόπο στο να επιτύχει το όραμά του. Άρα λείπει αυτό το λιθαράκι που θα συνέβαλε στο να χτιστεί το σπίτι.
Άρα, χτίζουμε ένα σπίτι, το οποίο δεν έχει τα λιθαράκια αυτών που το κατοικούν. Συνεπώς, δίνουμε την ευκαιρία στον κάθε ένα που το έχτισε, να μας εκμεταλλεύεται, να μας κάνει υποχείριά του για να πετύχει ό,τι προσωπική φιλοδοξία έχει. Και το χειρότερο, δεν συμμετέχουμε εμείς στην διαμόρφωση του περιβάλλοντός μας, επομένως, δεν είναι «δικό μας», δεν είναι αυτό που μας ικανοποιεί πλήρως.
Έτσι, γινόμαστε δειλοί, και αφήνουμε τον εαυτό μας να ολοκληρώνεται με κάτι μέτριο, εναποθέτοντας τις ελπίδες και τα όνειρά μας στην μοίρα, στον θεό, σε κάποιον άλλο.
Δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Δείτε, όμως, τι έγινε όταν, στην αρχαία Αθήνα, οι πολίτες είχαν την κατάσταση στα χέρια τους. Μεγαλούργησαν πνευματικά, και εμείς ακόμη τους μνημονεύουμε και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, δημιούργησαν τις βάσεις του σημερινού πολιτισμού.
Άρα, αυτό που οφείλουμε στους εαυτούς μας να κάνουμε είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να ενεργοποιηθούμε πνευματικά, να οραματιστούμε, να δημιουργήσουμε και να πετάξουμε στα σύννεφα για να ονειρευτούμε τον κόσμο που θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου